Όπως είδαμε μαζί στο προηγούμενο άρθρο, «Ποτοαπαγόρευση στις Η.Π.Α. -Πως η Αμερική έπινε ενώ δεν έπρεπε.» δεν είναι λίγες οι ιστορίες οι οποίες χρίζουν σημείο αναφοράς κατά την περίοδο της ποτοαπαγόρευσης. Εν αντιθέσει με τις ιστορίες, λίγοι ήταν αυτοί που άρπαξαν από τα μαλλιά την ευκαιρία της κρίσης που επικρατούσε στην ‘’Χώρα της ευκαιρίας.’’ Πάμε να δούμε την άγνωστη, για αρκετούς, ιστορία του George L. Cassiday, γνωστό και ως Man in the green hat. Ίσως του πιο σημαντικού bootlegger της ποτοαπαγόρευσης, ο οποίος ανεφοδίαζε το 80% του Κογκρέσου, καθώς και 4 από τους 5 νομοθέτες των Ηνωμένων Πολιτειών κατά την διάρκεια της “ξερής περιόδου.’’ Θα δούμε επίσης, πως μέσω της έντονης δραστηριότητας του έφτασε σε σημείο να ασχοληθούν μαζί του και οι μυστικές υπηρεσίες της Αμερικής. Δια χειρός Σταύρου Τσιρλή.
Ο ένας από τους πολλούς
Μετά την έγκριση της 18ης τροποποίησης που ξεκίνησε στις αρχές του 1920 και σήμανε την έναρξη την εθνικής ποτοαπαγόρευσης στις Η.Π.Α., μια μερίδα του κόσμου που ένιωσε παραγκωνισμένη και αδικημένη από τον νόμο ήταν οι περίπου οι 4.000.000 βετεράνοι πολέμου, καθώς όπως είναι λογικό κανένας άνθρωπος δεν γυρνάει πίσω ο ίδιος μετά από έναν πόλεμο. Οι εθνικές αλλαγές διαδραματίζονταν παράλληλα με τον πόλεμο που είχε ως αποτέλεσμα, αφού οι στρατιώτες επέτρεψαν, η πολιτεία τους γύρισε επιδεικτικά την πλάτη. η επανένταξη στην κοινωνία ήταν δύσκολη για όλους, τόσο νοητικά όσων αφορά τα ψυχολογικά τραύματα αλλά και τόσο σωματικά καθώς δεν γυρίσαν όλοι τους αρτιμελής. Η ανεργία, η εγκληματικότητα, η απόγνωση, η πείνα και άλλα πολλά ήταν τα μόνιμα μαύρα σύννεφα πάνω στις Ηνωμένες Πολιτείες για 13 χρόνια. Ένας από αυτούς ήταν και ο 25χρονος βετεράνος George L. Cassiday, γεννημένος στην δυτική Βιρτζίνια από πατέρα αυταρχικό που δεν είχε καμία επαφή με αλκοόλ και από μητέρα που ήταν μέλος στη γνωστή ομάδα κρούσης κατά του αλκοόλ, Women’s Christian Temperance Union. Η πρώτη του επαφή με το αλκοόλ μάλιστα ήταν στο μέτωπο κατά την διάρκεια του πολέμου. Υπηρέτησε με την 321η Ταξιαρχία σαν μέλος πληρώματος άρματος, ενώ επέστρεψε στα τέλη του 1919 μαζί με άλλους 2.200 στρατιώτες. Όπως έγραψε και στο ημερολόγιο του, «μόνον 98 από όσους επέβαιναν στο πλοίο ψήφισαν κατά της ποτοαπαγόρευσης.
Σύντομα, ο Cassiday είχε μεγαλύτερα προβλήματα να αντιμετωπίσει. Επιστρέφοντας στο σπίτι του και κατά πολλούς στην «πρωτεύουσα» της ποτοαπαγόρευσης, Ουάσινγκτον, προσπάθησε να ξαναπιάσει δουλειά στον σιδηροδρομικό σταθμό που δούλευε και πριν τον πόλεμο, χωρίς επιτυχία όμως, καθώς δεν τηρούσε τις σωματικές προϋποθέσεις, λόγω ενός τραυματισμού κατά την διάρκεια της θητείας του στην Γαλλία. Η νέα δεκαετία των 20s, τον βρίσκει παντρεμένο, άνεργο και με μια
τεράστια ομίχλη να πλανάται στον βιοποριστικό του ορίζοντα, όχι για πολύ όμως.
Η άνοδος και η πτώση του “Man in the Green Hat”
Η δράση του Cassiday ξεκινάει το καλοκαίρι του 1920, όταν μετά από κουβέντα με έναν φίλο του μαθαίνει ότι οι πολιτικοί πληρώνουν αδρά για αλκοόλ πρώτης διαλογής. Ο ίδιος φίλος μάλιστα έβλεπε και λίγο παραπέρα και επέμενε πως όποιος σβήσει την δίψα των πολιτικών θα κάνει μια καλύτερη και πιο αξιοπρεπή ζωή. Δύο μέρες αργότερα, ο φίλος του μεσολάβησε και κλείσανε ένα ραντεβού σε lobby ξενοδοχείου με δύο μέλη της βουλής των αντιπροσώπων, όπου σημειώθηκε και η πρώτη παραγγελία. Σημείωση, και τα δυο μέλη είχαν ψηφίσει υπέρ της ποτοαπαγόρευσης. Μετά από προτροπή και την βοήθεια, πάλι ενός μέλους της βουλής, ο Cassiday έστησε όλη την παράνομη επιχείρηση λαθρεμπορίου του μέσα στο παλιό κτήριο της βουλής! Είχε δικό του γραφείο, αποθήκη αλλά και όχημα για τις διανομές του, όλα πληρωμένα από τα χρήματα των φορολογουμένων πολιτών. Σύμφωνα με γραφόμενα στο ημερολόγιο-ντοκουμέντο του: “To House Office Building, ήταν σαν το σπίτι μου, περνούσα πιο πολύ χρόνο εκεί μέσα απ´ ότι οι πολιτικοί, ήξερα κάθε γωνία του, το
γεγονός πως οι αστυνομικοί του Καπιτωλίου και οι φύλακες είχαν διοριστεί από μέλη του Κογκρέσου μου εξασφάλιζε την ασφάλεια για να μπω στο κτήριο.” Σύντομα το πολιτικό πελατολόγιο του αυξήθηκε και έκανε μέχρι και 25 δρομολόγια την ημέρα σε Ρεπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς ανεξάρτητα με το τι είχαν ψηφίσει. Μάλιστα, είχε και κλειδιά από πολλά γραφεία του Κογκρέσου για την διευκόλυνση όλων. Η κυρία πηγή του ήταν μια επιχείρηση που είχε στηθεί στην ‘Seventh Avenue near 34th street στο Manhattan’, μια επιχείρηση που επικεφαλής ήταν πρώην πράκτορας του υπουργείου οικονομικών.
Μετά από 5 χρόνια είχε χτίσει μια κερδοφόρα επιχείρηση διακίνησης, που ούτε ο ίδιος φανταζόταν, κινούμενος πάντα με χαμηλό προφίλ κάτω από τα ραντάρ των μυστικών υπηρεσιών. Ήταν όμως θέμα χρόνου να στραβώσει κάτι, καθώς ό,τι έχει θεμέλιο το ψέμα δεν μπορεί να στεριώσει για πολύ. Το 1925 ένας αστυνομικός του Καπιτωλίου, (αρχικά ο Cassiday είχε υποθέσει πως είναι ακίνδυνος και συμπαθητικός) τον συλλαμβάνει για διακίνηση 6 φιαλών ουίσκι σε μέλος της Βουλής. Αυτό ονομάστηκε ‘το περιστατικό με το πράσινο καπέλο’ , το οποίο πήρε μεγάλη έκταση από τον
Τύπο για την υποκρισία των πολιτικών και άφησε τον Cassiday στην ιστορία σαν τον «Άνδρα με το πράσινο καπέλο». Το περιστατικό έδεσε τα χέρια των πολιτικών, καθώς ήταν υποχρεωμένοι πλέον να απομακρύνουν τον Cassiday από το παλιό κτήριο της βουλής. Αυτό βέβαια για τα μάτια του κόσμου, μέχρι λίγο αργότερα να μεταφερθεί στο κτήριο των γραφείων της γερουσίας, όπου συνέχισε την δράση του για τα υπόλοιπα 5 χρόνια από το 1925 μέχρι το 1930. Αργότερα, με πίεση του αντιπροέδρου των Η.Π.Α. Charles Curtis, δόθηκε εντολή στις μυστικές υπηρεσίες να παρέμβουν και έτσι ένας ενθουσιώδης και πολυμήχανος ομοσπονδιακός πράκτορας, εν ονόματι Roger Butts,
τελικά τον συλλαμβάνει επ’ αυτοφώρω.
Η εντολή του Αντιπροέδρου και η Εθνική αναγνώριση
Ο Cassiday καταδικάζεται σε 18 μήνες φυλάκισης, όμως δεν θα εκτίσει ούτε μια μέρα μέσα καθώς δημιουργεί τεράστιο σκάνδαλο όταν πουλάει το ημερολόγιο του στους New York World και The Washington Post, στο οποίο -ανάμεσα σε πολλά άλλα- αναφέρει πως ανεφοδίαζε το 80% του Καπιτωλίου και επίσης πως είχε τα κλειδιά για τα περισσότερα γραφεία του Καπιτωλίου από κάθε άλλο άτομο εν ζωή στην ιστορία.! Το τελικό άρθρο δημοσιεύτηκε μια εβδομάδα πριν τις εθνικές εκλογές. Πολλοί Γερουσιαστές ζήτησαν να βγει η ατζέντα του Cassiday στη φόρα, ούτως ώστε να
καθαρίσουν τα ονόματά τους μερικοί, πράγμα που δεν έγινε ποτέ.
Το πρόσωπο του “Ανδρός με το πράσινο καπέλο’’ έγινε εθνικό σύμβολο σε δυο φάσεις : Στην πρώτη φάση σαν σύμβολο της εκπληκτικής υποκρισίας της ποτοαπαγόρευσης από τους “ευεργέτες” της και σε δεύτερη φάση ως ενσάρκωση του διλήμματος του βετεράνου του Α ΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ήταν ένας άνθρωπος που του είχε μείνει μια μικρή αναπηρία από τον πόλεμο, αλλά παρόλα αυτά έλαβε τεράστια στήριξη από τους ανθρώπους της βουλής, όχι γιατί ήταν αυτός σωστός ή γιατί λυπήθηκαν την ιστορία του, αλλά γιατί οι ίδιοι ήταν πολύ διψασμένοι. Σύμφωνα, πάντα με το ημερολόγιο, του είχε γράψει, “πιστεύω πως η συμπεριφορά και η στάση μου απέναντι στην ποτοαπαγόρευση, δεν διέφερε καθόλου από τους περισσότερους Αμερικανούς που ταξίδεψαν πέρα από την θάλασσα για να πολεμήσουν για την χώρα. Η πολιτεία δεν σου άφηνε κανένα περιθώριο, ή θα πήγαινες σαν πρόβατο στη σφαγή ή θα έκανες κάτι για αυτό.’’
