Quantcast
16.3 C
Thessaloniki
Κυριακή, 25 Φεβρουαρίου, 2024
ΑρχικήΠροσωπικότητεςΤο σήμερα μέσα από τα μάτια του Χρήστου Διαμαντούδη

Το σήμερα μέσα από τα μάτια του Χρήστου Διαμαντούδη

- Advertisment -spot_imgspot_img

Τον έχουν χαρακτηρίσει σαν το διαμάντι του ελληνικού θεάτρου. Άλλωστε αυτό δηλώνει και το όνομα του! Ο Χρήστος Διαμαντούδης, είναι ένα τεράστιο ταλέντο της υποκριτικής και τον ευχαριστούμε που μας ανοίχτηκε και μας μίλησε για την ως τώρα καριέρα του…

Είναι βέβαιο ότι οι καταστάσεις οι οποίες ζούμε είναι πρωτοφανείς . Ποια είναι άποψη σου για αυτές; Σε  έχει επηρεάσει σε προσωπικό επίπεδο η περίοδος αυτή; Και αν ναι με ποιον τρόπο;

Θεωρώ πως η οι καταστάσεις που ζούμε θα είναι κάτι που θα θυμόμαστε για χρόνια και δεν μιλάω μονό για τον covid19. Έχουν ανοίξει πολλά μέτωπα για σοβαρά ζητήματα και σε συνδυασμό με το εγκλωβισμό που ζούμε η σπίθα γίνεται πυρκαγιά. Ας ελπίσουμε ότι μέσα από τις στάχτες θα δημιουργηθεί ένα γόνιμο και σταθερό έδαφος που θα μπορούμε να πατάμε χωρίς να φοβόμαστε ότι θα υποχωρήσει. Προσωπικά η περίοδος αυτή με έχει επηρεάσει ψυχολογικά, δημιουργώντας πολλά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, στην προσπάθεια μου να διαχειριστώ τις καταστάσεις που βιώνουμε.

Εκτός από τις προφανείς συνέπειες, πως πιστεύεις ότι έχει επηρεαστεί ο χώρος του θεάτρου από την πανδημία του κορονοϊού;

Νομίζω πως για όλους τους εργαζομένους στον χώρο του θεάτρου και δεν μιλάω μόνο για τους ηθοποιούς αλλά και για τους τεχνικούς και όλους όσους εργάζονται μέσα σε αυτό το χώρο, η πανδημία ήταν ένα γερό ταρακούνημα για το πώς μέσα σε αυτές τις συνθήκες το θέατρο θα συνεχίσει να υπάρχει και να δημιουργεί, να κρατάει συντροφιά σε όσους το έχουν ανάγκη, αλλά και σε εμάς τους ίδιους. Αυτό που κυρίως εγώ ένιωσα είναι ότι κατά κάποιο τρόπο σου αφαιρούν την ιδιότητα, ιδιαίτερα στην αρχή της πανδημίας που δεν μπορούσες καν να πας στον χώρο εργασίας σου. Ωστόσο αυτό δεν συνέβη μόνο σε εμάς αλλά και σε άλλα επαγγέλματα.

Ήταν δύσκολο να ενταχθείς σε μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία αδράνειας; Πέρασες από διαφορετικές σκέψεις, έως ότου φτάσεις στο σήμερα; Ή κατάφερες  να έχεις μια ηρεμία μέσα σου καθ’ όλη την διάρκεια;

Ομολογώ πως ναι μου ήταν δύσκολο να ενταχθώ στην κατάσταση αυτή της αδράνειας. Στην αρχή σκέφτηκα ότι είναι μια ευκαιρία για ξεκούραση και αποσυμπίεση, βρήκα χρόνο για μελέτη και παραπάνω γυμναστική. Επίσης ασχολήθηκα με την δεύτερη σχολή μου στο ΑΠΘ στο τμήμα θεάτρου. Πέρασα χρόνο με τους δικούς μου και ασχολήθηκα με τον εαυτό μου. Όσο περνούσε ο καιρός όμως η αποσυμπίεση αυτή, άρχισε να γίνεται συμπίεση και να χάνω την όρεξη μου για γυμναστική ή διάβασμα. Μετά πάλι από την αρχή ο ίδιος κύκλος. Φτάνοντας στο σήμερα όπου έχω καταφέρει να ισορροπώ στο σκοινί της καθημερινότητας με το κίνδυνο πάντα να ξαναπέσω.

Χρήστος Διαμαντούδης

Ετοιμάζεις κάτι αυτό το καιρό; Κέρδισες χρόνο για τον εαυτό  σου; Ή πανικοβλήθηκες και μπλόκαρες;

Αυτό τον καιρό βρίσκομαι σε πρόβες με το Κ.Θ.Β.Ε., για την παράσταση, του Ευγένιου Ο΄ Νηλ, σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου. Αυτό ξεκίνησε όμως πολύ πρόσφατα, οπότε σε όλο το προηγούμενο διάστημα ένιωσα πολλές φορές τόσο φόβο όσο και πανικό σε κάποιες καταστάσεις. Ευτυχώς όμως είχα γύρω μου ανθρώπους που μπορούσα να ζητήσω και να με βοηθήσουν να ηρεμήσω.

Το κρατικό θέατρο, είναι ίσως ο σημαντικότερος φορέας θεάτρου στην χώρα μας! Ανήκεις σε αυτό της βόρειας Ελλάδας σε σταθερή βάση; Ή απλά έχεις κάνει αρκετές δουλειές με το ΚΘΒΕ ;

Αυτή την στιγμή και τα τελευταία σχεδόν τέσσερα χρόνια είμαι στο δυναμικό του Κ.Θ.Β.Ε. Δεν μπορώ να πω ότι ανήκω σε αυτό σε σταθερή βάση διότι υπογράφουμε σύμβαση για κάποιους μήνες, οπότε πάντα υπάρχει η πιθανότητα όταν λήξει η σύμβασή σου να να λήξει και η συνεργασία σου με τον φορέα. Παρόλα αυτά είμαι από τους τυχερούς καθώς η μία συνεργασία έχει φέρει την άλλη, γεγονός που με χαροποιεί ιδιαιτέρως.

Ξεκινώντας να δουλέψεις για το κρατικό θέατρο, ήταν η φάση όπου οι γονείς σου αποδέχτηκαν ότι θα γίνεις ηθοποιός;

Οι γονείς μου πιστεύω το αποδέχτηκαν αρκετά νωρίτερα, από την στιγμή μάλιστα που είχα περάσει σε δύο σχολές θεάτρου. Σίγουρα όμως όταν ξεκίνησα να εργάζομαι στο Κ.Θ.Β.Ε. ήταν η στιγμή που είδαν το ξεκίνημα της επαγγελματικής μου καριέρας στον χώρο και τον καρπό από αυτά που σπούδασα.

Τι ισχύ έχει ένας τέτοιος φορέας, στο μυαλό και στην ψυχή ενός ηθοποιού;

Η αλήθεια είναι ότι ο φορέας παρέχει πολύ καλές συνθήκες εργασίας και οργάνωσης, από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο. Έτσι ο ηθοποιός νιώθει ασφάλεια και όντας σε ευνοϊκές συνθήκες είναι πολύ πιθανό να αποδώσει και καλύτερα. Παράλληλα όμως πιστεύω πως φέρει και μια ευθύνη λόγω του μεγέθους του φορέα, που είναι καλό να το έχουμε στο μυαλό μας, κατά την ταπεινή μου άποψη.

Χρήστος Διαμαντούδης

Σε ποια ηλικία και με ποιον τρόπο αποφάσισες πως θέλεις να ασχοληθείς με την υποκριτική;  Είχες από παιδί κλίση σε αυτό; Ή τουλάχιστον έτσι ένιωθες; Είχες προσλαμβάνουσες σχετικές;

Δεν το αποφάσισα ακριβώς, περισσότερο συνέβη αν μπορώ να το πω έτσι. Για την ακρίβεια μέχρι αρχές τρίτης λυκείου σκεφτόμουν να δηλώσω άλλες σχολές. Ώσπου στο τέλος δήλωσα τη σχολή του τμήματος θεάτρου του ΑΠΘ και με την παρότρυνση της φίλης μου και δασκάλας μου, στα θεατρικά εργαστήρια του δήμου, Ιωάννας Γεωργαντά έδωσα εξετάσεις και για την δραματική σχολή του ΚΘΒΕ. Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού είχα βρεθεί να έχω περάσει και στις δύο σχολές. Είχα μια κλίση να πηγαίνω στις θεατρικές ομάδες από το δημοτικό αλλά και αυτό όχι εξ αρχής. Αφού να φανταστείτε η μητέρα μου ήθελε να με πάει να δω θέατρο και εγώ δεν ήθελα. Μέχρι και την πρώτη χρονιά, στο δημοτικό, που πήγα στην θεατρική ομάδα δεν ήξερα αν θέλω να πάω, με παρότρυνε η μητέρα μου και μάλιστα με έβαλε να διαβάσω όλο το έργο που ήταν να κάνουμε εκείνη την χρονιά, γιατί είχα πει ψέματα στην δασκάλα ότι το είχα διαβάσει. Αυτή η ώθηση της μητέρας μου φαίνεται να είναι η αρχή όλων, διότι από εκείνη την χρονιά και κάθε χρονιά ήμουν στις θεατρικές ομάδες του σχολείου. Περισσότερο βέβαια το έβλεπα σαν παιχνίδι, διασκέδαση και χρόνο να περνάω με τους φίλους μου και όπως προανέφερα μέχρι την τρίτη λυκείου δεν το είχα σκεφτεί ως επάγγελμα.

Θυμάσαι την πρώτη σου φορά στη σκηνή; Πως σε έκανε να νιώσεις; Και πότε ήταν;

Η πρώτη φορά που ανέβηκα στην σκηνή ή μάλλον αυτή που θυμάμαι είναι στην έκτη δημοτικού. Κάναμε στο σχολείο μια παράσταση το έργο Μικρός Πρίγκιπας. Ένιωθα μια περίεργη μίξη συναισθημάτων. Είχα άγχος, αλλά παράλληλα ένιωθα τόση χαρά και την απόλαυση του παιχνιδιού. Ίσως είναι κάτι που πρέπει να θυμίζω μέχρι και σήμερα στον εαυτό μου όταν ανεβαίνω στην σκηνή διότι πολλές φορές χάνουμε αυτή την αίσθηση της διασκέδασης και της απόλαυσης του παιχνιδιού.

Πιστεύεις ότι καλλιτέχνης γεννιέσαι ή γίνεσαι; Υπάρχει η καλλιτεχνική φλέβα, που όλοι αναφέρουν;

Είναι μια ερώτηση που και εγώ αναρωτιέμαι ακόμα τι από τα δύο ισχύει και πιστεύω ότι η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Δηλαδή άλλοι άνθρωποι ανακαλύπτουν αυτή τους την έφεση σε πολύ μικρή ηλικία και άλλοι την ανακαλύπτουν στην πορεία της ζωής τους μετά από κάποια γεγονότα ή βιώματα και έτσι τους αποκαλύπτεται αυτή τους η κλίση, γίνεται μέσα τους αυτό το click που λέμε. Ίσως όμως και να κάνω λάθος.

Η τέχνη πιστεύεις ότι μπορεί να είναι επάγγελμα; Όταν ξεκινάς να πληρώνεσαι από την τέχνη σου, υπάρχει περίπτωση να χάσεις την ουσία; Πως γίνεται λοιπόν το πάντρεμα καλλιτέχνη-βιοπορισμού;

Η τέχνη από μόνη της σαν έννοια και σαν λέξη δεν είναι επάγγελμα, αλλά οι άνθρωποι που εργάζονται για αυτήν, αυτοί δηλαδή που παράγουν τέχνη, ο καθένας με τον τρόπο του είναι εργαζόμενοι, επαγγελματίες, άνθρωποι που προσπαθούν να ζήσουν από αυτό. Να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, να αγοράσουν το φαγητό τους και ότι άλλο χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος στην κοινωνία μας. Το ότι πληρώνεσαι από την τέχνη σου δεν σημαίνει ότι θα χάσεις την ουσία, μπορεί να συμβεί και αυτό αλλά μπορεί να συμβεί και το αντίθετο. Πολλές φορές οι πόροι ευνοούν την τέχνη, ο καλλιτέχνης με καλές συνθήκες θα μπορεί να δημιουργήσει, να αποδώσει και να παραγάγει ακόμα καλύτερα. Άρα τα χρήματα δεν αναιρούν την ουσία της τέχνης, εξαρτάται από τον καλλιτέχνη ποιόν δρόμο θέλει να ακολουθήσει.

Χρήστος Διαμαντούδης

Ποια πιστεύεις ότι είναι η πιο σημαντική για τη καριέρα σου ερμηνεία και ποια ήταν εκείνη που σε εξέφραζε περισσότερο; Συνδέονται οι δικές σου εσωτερικές καλλιτεχνικές ανησυχίες με την εμπορικότητα του αποτελέσματος;

Η πιο σημαντική ερμηνεία της καριέρας μου μέχρι στιγμής νομίζω είναι στον ρόλο του Λιαμ στο έργο «Όρφανά», του Ντένις Κέλλυ, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, στο ΚΘΒΕ. Αυτή που με εξέφραζε περισσότερο είναι η πτυχιακή μου στην δραματική του ΚΘΒΕ με το έργο “ZOOSTORY”, στον ρόλο του Τζέρυ. Πολλές φόρες οι καλλιτεχνικές μας ανησυχίες δεν συνδέονται με την εμπορικότητα του αποτελέσματος, άλλες φορές όμως συνδέονται και είναι πολύ όμορφο.

Είναι εφικτό, η βαθιά πίστη σου στην απόδοση σου, μιας ερμηνείας σου, να έχει ως αποτέλεσμα να γίνει μια δουλειά σου εμπορική επιτυχία ή χρειάζεται ο συνδυασμός συνισταμένων; Με λίγα λόγια, έχει ένας ηθοποιός την δύναμη να δώσει ενδιαφέρον σε μια παράσταση;

Σε μια παράσταση σίγουρα χρειάζεται ο συνδυασμός συνισταμένων για ένα καλό αποτέλεσμα. Η χημεία της ομάδας των ηθοποιών, οι ερμηνείες τους και γενικότερα η απόδοση τους μπορεί ίσως να αναδείξει ένα όχι και τόσο δυνατό κείμενο και να φέρει ένα καλό αποτέλεσμα το οποίο έχει και απήχηση στο κοινό. Παρόλα αυτά μπορεί να συμβεί και το αντίθετο. Πολλές φορές προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε σπουδαία κείμενα δεν έχουμε και το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Πες μας τι σημαίνει για εσένα το θέατρο; Ποιες πτυχές του εαυτού σου εκφράζεις μέσα από αυτό;

Για εμένα θέατρο σημαίνει παιχνίδι, διαφυγή και ένας τρόπος επικοινωνίας με την πραγματικότητα. Μου προσφέρει την συγκίνηση και όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα που μπορεί να σου προσφέρει ένα παιχνίδι, είτε κερδίσεις είτε χάσεις. Όπως άλλωστε είναι και στην ζωή άλλες φορές κερδίζουμε και άλλες χάνουμε, σημασία έχει να συνεχίσουμε να βρίσκουμε την δύναμη και να παίζουμε το παιχνίδι. Δεν νομίζω πως εκφράζω συγκεκριμένες πτυχές του εαυτού, σε κάθε έργο διαφέρει. Κάθε φορά προσπαθώ να ανακαλύπτω και καινούργιες πτυχές του εαυτού μου που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν ή διαφορετικές όψεις από πτυχές που έχω ήδη ανακαλύψει και έτσι γνωρίζω σιγά σιγά και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Χρήστος Διαμαντούδης

Πως σε επηρεάζει ψυχολογικά η αποδοχή της δουλειάς αλλά και της προσωπικότητας σου από την κοινή γνώμη; Η καλλιτεχνική σου υπόσταση, πιθανόν να μην ενδιαφέρεται καν για την κοινή γνώμη! Αλλά η ανθρώπινη υπόσταση, δεν έχει τον φόβο της έκθεσης;

Βεβαίως και υπάρχει ο φόβος της έκθεσης είτε αυτό αφορά την ανθρώπινη είτε την καλλιτεχνική μου υπόσταση, αν μπορούμε να πούμε ότι μπορείς να τις διαχωρίσεις. Αυτός όμως ο φόβος δεν πρέπει να γίνεται εμπόδιο στο να δημιουργήσουμε. Χρειάζεται να τον διαχειριζόμαστε όσο μπορούμε, να τον αποδεχόμαστε και να τον χρησιμοποιούμε δημιουργικά και παραγωγικά.

Η πρώτη σου αρνητική κριτική; ποια είναι τα συναισθήματα σου ακούγοντας την; Πως την αντιμετώπισες; Θεωρείς πως χρειάζονται;

Δεν ξέρω αν χρειάζονται ή δεν χρειάζονται οι αρνητικές κριτικές. Ξέρω πως όταν τις διαβάζουμε και τις ακούμε καλό θα ήταν να τις φιλτράρουμε πρώτα και να κρατάμε την ουσία τους. Προσωπικά δηλαδή αυτό κάνω, όταν διαβάζω μια κριτική είτε θετική είτε αρνητική μου αρέσει να τις συζητάω με ανθρώπους που εμπιστεύομαι και να ψάχνω την ουσία και αυτό που θα με βοηθήσει να εξελιχθώ. Το ίδιο έκανα και με την πρώτη μου κριτική, αλλά μέχρι και τώρα.

Ποια είναι η άποψη σου για τα τελευταία γεγονότα στον χώρο του θεάτρου; Η ιδιότητα του καλλιτέχνη εμπερικλείει την ανθρωπιά αυτού; Τελικά ηθοποιός σημαίνει φως;

Το έχουν ήδη πει καλύτερα από έμενα άλλοι άνθρωποι και θα συμφωνήσω μαζί τους. Δεν έχει σημασία πόσο μεγάλος και σπουδαίος καλλιτέχνης είσαι ή νομίζεις πως είσαι, αν πρώτα από όλα δεν είσαι άνθρωπος. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τον δικό μας χώρο, αλλά για όλους τους “χώρους”. Ζούμε σε μία περίοδο με πολύ σκοτάδι, αλλά για να υπάρξει σκοτάδι χρειάζεται και το φως, που μέρα με την μέρα γίνεται όλο και πιο δυνατό. Κάποιοι ίσως να προσπαθήσουν να επωφεληθούν από το σκοτάδι ή από την κατάσταση που επικρατεί, όμως και αυτό κάποια στιγμή θα ανέβει στην επιφάνεια. Το φως και το σκοτάδι, όπως και όλα τα αντίθετα στην ζωή θα βρίσκονται συνεχώς σε μία πάλη, όπου υπάρχει το ένα κάπου εκεί θα υπάρχει και το αντίθετο, χρειάζεται μια συνεχής προσπάθεια για να παραμείνουμε στο φως.

Πως νιώθεις, που μετά την κυρία Μπεκατώρου, είστε το σημείο, που ξεκινά η κάθαρση;

Είναι μια αρχή για να δημιουργηθεί νέο, γόνιμο έδαφος δημιουργίας για παλιούς και νέους. Να πηγαίνουμε σε ένα χώρο που μπορούμε να «αναπνεύσουμε» και να δημιουργήσουμε, χωρίς ένα βάρος στο στήθος. Βέβαια αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο θέατρο ή την τηλεόραση, αλλά και σε άλλα επαγγέλματα και χώρους, όπως παραδείγματος χάρη στον αθλητισμό που είδαμε να βγαίνουν περιστατικά. Ελπίζω αυτή η κάθαρση να επεκταθεί και στους υπόλοιπους χώρους.

Χρήστος Διαμαντούδης

Έχεις βρεθεί σε περιστατικό, που σου είχε δημιουργήσει οποιαδήποτε αρνητικό συναίσθημα; Έχεις κάποια ιστορία, που θα μπορούσες να μοιραστείς μαζί μας;

Ευτυχώς δεν έχω υπάρξει δέκτης τέτοιων συμπεριφορών, ούτε έχω βρεθεί παρών σε κάποιο περιστατικό και ευελπιστώ κανείς να μην βρεθεί σε τέτοια θέση που δεν υπάρχουν λόγια να την περιγράψεις.

Να γυρίσουμε λίγο πίσω. Έμαθα ότι ήσουν αθλητής του taekwondo, ως άθλημα, πως θεωρείς ότι διαμόρφωσε τον χαρακτήρα σου από θέμα πειθαρχίας; Σε βοήθησε να διαμορφώσεις τον χαρακτήρα σου, γενικότερα;

Το taekwondo με βοήθησε πάρα πολύ σε όλη την διάρκεια της ζωής μου τόσο στο να εκτονώνομαι όσο και στο να μάθω να πειθαρχώ τον εαυτό μου. Η πειθαρχία αυτή με ακολουθεί σε όλη την πορεία της ζωής μου μέχρι και σήμερα. Ήταν τρομερός σύμμαχος μέσα στην δραματική αλλά και στην συνέχεια στο επάγγελμα, και λόγω πειθαρχίας αλλά και λόγω σωματικών δυνατοτήτων. Εκτός όμως από την πειθαρχεία το taekwondo μου έμαθε και την δύναμη της εξάσκησης – προπόνησης και πώς μέσω αυτής βελτιώνεσαι συνέχεια. Μπορεί να μην φανεί κατευθείαν αλλά κάποια στιγμή με προσπάθεια και υπομονή θα ανθίσει. Ένα ακόμα σημαντικό μάθημα που πήρα από τον αθλητισμό είναι ότι άλλες φορές κερδίζεις και άλλες χάνεις, δεν πρέπει να σταματάς όμως να προσπαθείς.

Έχεις καταφέρει να κερδίσεις κάποιο τίτλο; Και επίσης έχεις υποστεί κάποιο σοβαρό τραυματισμό;

Έχω κερδίσει τέσσερις τίτλους σε πανβορειοελλαδικά πρωταθλήματα. Μάλιστα μετά την κατάκτηση του τελευταίου μου τίτλου, όπου ήταν το χρυσό μετάλλιο με κάλεσαν από την εθνική να κατέβω στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Δυστυχώς όμως σε ένα φιλικό αγώνα είχα ένα πολύ σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο και χρειάστηκε να κάνω εγχείρηση χιαστού και μηνίσκου και έπειτα εξάμηνη αποκατάσταση. Το περιστατικό αυτό συνέβη όταν ήμουν τρίτη γυμνασίου, ωστόσο δεν σταμάτησα τις προπονήσεις, για την ακρίβεια ξεκίνησα και kick boxing, χωρίς όμως να κατεβαίνω πλέον αγώνες. Ίσως αυτός ο τραυματισμός να ήταν που με οδήγησε να στραφώ περισσότερο προς το θέατρο. Από τότε υποστηρίζω το μότο ότι , « όλα για κάποιο λόγω γίνονται ».

Ποια είναι τα άμεσα σχέδια σου; Ένα κρυφό σου όνειρο;

Τα άμεσα μου σχέδια είναι να ολοκληρώσω τις σπουδές μου και στο τμήμα θεάτρου του ΑΠΘ και έπειτα να κυνηγήσω κάποιες σπουδές στο εξωτερικό που έχω βρει σε σχέση με το physical theater. Το όνειρο μου αυτή την περίοδο είναι να καταφέρω να κάνω ένα από τα μεταπτυχιακά που έχω βρει στο Λονδίνο και στο Βερολίνο και έπειτα να εργαστώ στις σκηνές τους. Αλλά τα όνειρα μερικές φορές μπορεί και να αλλάζουν.

Θα σε ενδιέφερε να βρεθείς στον κινηματογράφο; Ή στην τηλεόραση; Ή είσαι από τους ταγμένους θεατρικούς;

Βεβαίως θα με ενδιέφερε. Είναι κάτι το οποίο δεν το έχω δοκιμάσει και θα ήθελα να δω πως είναι και έπειτα να αποφασίσω αν είναι κάτι που μου ταιριάζει ή όχι, αυτό βέβαια μπορεί για μια περίοδο της ζωής σου να ισχύει και μια άλλη να μην ισχύει. Επομένως είμαι ανοιχτός στο να το δοκιμάσω και να το εξερευνήσω.

Πριν κλείσουμε θα ήθελα να μου πεις εάν είχες μια υπερδύναμη, ποια θα ήταν αυτή και γιατί; 

Τόσες επιλογές και δυστυχώς πρέπει να διαλέξω μία. Νομίζω πως θα ήθελα να μπορώ να θυμάμαι τα πάντα. Λέγεται αν δεν κάνω λάθος eidetic memory ή αλλιώς φωτογραφική μνήμη. Ο λόγος πέρα από τον προφανή, που θα ήταν ότι θα ήξερα τα λόγια μου διαβάζοντας τα μόνο μια φορά, είναι ότι με αυτή την υπερδύναμη θα μπορώ να θυμάμαι ό,τι έχω ζήσει με ακριβείς λεπτομέρειες, για το που, το πότε και το τι ακριβώς έγινε και έτσι θα μπορώ να φέρνω στο μυαλό μου όλες αυτές τις στιγμές που με έχουν φέρει στο τώρα και να παίρνω δύναμη είτε αυτές είναι καλές στιγμές είτε κακές. Ξέρω λίγο ξενέρωτη δύναμη, αλλά οι άνθρωποι ξεχνούν και εγώ πιστεύω ότι μερικές φορές το να θυμάσαι είναι προνόμιο. Είναι ίσως μια λίγο επικίνδυνη δύναμη για αυτόν που την έχει, γιατί άπαξ και βιώσει ή δει κάτι, δεν μπορεί να το ξεχάσει.

Ακολούθησε το mensdaily.gr σε facebook instagram

- Advertisment -spot_imgspot_img
Ελένη Παπανικοπούλου
Ελένη Παπανικοπούλου
Φοιτήτρια Δημοσιογραφίας ΑΠΘ
- Advertisment -spot_img

Δημοφιλή

Villas Seaside Lounge & Restaurant

Reon Pocket – Φορητό Air Condition

Το “κόσμημα” της αντρικής γκαρνταρόμπας

Recent Comments