Ας είμαστε ειλικρινείς. Οι σκηνοθέτες που θα επέτρεπαν στους πρωταγωνιστές των ταινιών τους να τα «τσούξουν» πριν το γύρισμα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Όπως επίσης και οι ηθοποιοί που θα επέτρεπαν στον εαυτό τους να ζαλιστεί λιγάκι, πίνοντας αντί για καφέ, ένα δροσερό τζινάκι.
Από την άλλη βέβαια, υπάρχουν κι αυτές οι περιπτώσεις, όπως εκείνη του αείμνηστου Peter O’ Toole, που μαζί με το ταλέντο του έφερνε στο πλατό και το φλασκί του. Αυτός όμως ήταν σίγουρα η εξαίρεση, όχι ο κανόνας.
Τι γίνεται όμως όταν το ποτό αποδεικνύεται η μόνη σωτήρια λύση για τον ηθοποιό, προκειμένου να χαλαρώσει από το άγχος που τον κυριεύει και να απελευθερωθεί από τις αρνητικές σκέψεις, ώστε να μπορέσει να ξεδιπλώσει την υποκριτική του δεινότητά του σε όλη της το μεγαλείου σε μία απαιτητική σκηνή; Τότε, το ποτάκι είναι κερασμένο από τον τύπο που κάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη.
