O Tom Parker Bowles είναι ένας καταξιωμένος κριτικός γεύσης και εστιατορίων, συγγραφέας δεκάδων σχετικών βιβλίων και food editor στα μεγαλύτερα αντρικά περιοδικά του πλανήτη (βλέπε Esquire και GQ). Τι συνέβη όταν μια μέρα αποφάσισε να επισκεφθεί μια κλινική υγείας για μια ολιγοήμερη θεραπεία νηστείας; Σταμάτα να τρως και διάβασε με προσοχή το παρακάτω κείμενο.
Φαινόταν σαν μια καλή ιδέα. Αντίθετα με τους fitness editors που βρίσκονται στον ίδιο όροφο γραφείων με μένα, και οι οποίοι κυκλοφορούν κάθε μήνα όλα και πιο γραμμωμένοι, εγώ, ως καθημερινός επισκέπτης δυο ή και τριών εστιατορίων την ημέρα τα τελευταία χρόνια για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, βρισκόμουν στην αντίπερα όχθη: καλοταϊσμένος και με σωματικό βάρος διαρκώς αυξανόμενο.
“Άκουσα γα μια κλινική στη Γερμανία, η οποία εφαρμόζει ένα επιστημονικό σύστημα νηστείας εννιά ημερών και λέω να το δοκιμάσω πάνω μου και να γράψω γι’ αυτό. Περισσότερο από το γρήγορο αδυνάτισμα, η θεραπευτική νηστεία υποστηρίζει ότι αποτελεί και μια υπερβατική εμπειρία”, είπα ένα απόγευμα στον αρχισυντάκτη μου. “Ξέρεις καλά, Tom, ότι μισώ όλες εκείνες τις κομπογιαννίτικες New Age υστερίες περί σωματικής ασιτίας προς όφελος του πνευματικού κορεσμού. Ειδικά αν πρόκειται εγώ να πληρώσω ένα κάρο λεφτά για να μου γράψεις ένα θέμα με σκοπό να αδυνατίσεις εσύ, και με σοβαρή πιθανότητα μάλιστα να σε φέρουν από κείνη την κλινική μισοπεθαμένο”, απάντησε.
Μια εβδομάδα αργότερα, μετά από τις σχετικές συνεννοήσεις με την κλινική και έπειτα από ενδελεχή μελέτη δεκάδων θρησκευτικών πηγών σχετικά με την νηστεία (Ραμαζάνι, Σαρακοστή, Γιομ-Κιπούρ), αλλά και πολλών επιστημονικών συγγραμμάτων που υποστηρίζουν τη θετική επίδραση που έχει η νηστεία στο σώμα, φτάνω στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης.
Ημέρα 1η: Βάρος 80,6 κιλά
Είμαι πραγματικά φοβισμένος. Εννιά ημέρες χωρίς φαγητό; Δεν νομίζω ότι έχω περάσει ούτε εννιά λεπτά στη ζωή μου χωρίς να μασήσω κάτι. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής με το ταξί από τη Ζυρίχη στην πόλη Υμπερλίνγκεν (κοντά στα γερμανοελβετικά σύνορα), κατανάλωσα το τελευταίο μενού: τρία σάντουιτς που αγόρασα από το αεροδρόμιο. Μια ώρα αργότερα περνώ την είσοδο της κλινικής Buchinger Wilhelmi. Όλα καθαρά, πολιτισμένα, φιλικά και πολυτελή.
Η κλινική ιδρύθηκε από τον Dr. Otto Buchinger, γιατρό του γερμανικού αυτοκρατορικού ναυτικού τη δεκαετία 1910-1920, ο οποίος εφάρμοσε την πρώτη κούρα νηστείας σε εκατοντάδες ασθενείς στα καράβια του στόλου, οι οποίοι είχαν πληγεί από ρευματικό πυρετό -θανατηφόρο για την εποχή νόσημα που οφείλεται σε λοίμωξη του φάρυγγα από στρεπτόκοκκο. Την κλινική την άνοιξε το 1952.
Στην κλινική Buchinger Wilhelmi, το προσωπικό, σε κάθε επίπεδο, κάνει το Four Seasons να μοιάζει με πανδοχείο. Το δωμάτιό μου κομψό και άνετο, με μπαλκόνι και θέα στη λίμνη και τις Άλπεις. Επιπλέον υπάρχει ένα γραφείο, μεγάλη δερμάτινη καρέκλα με κλίση, αξιοπρεπές κρεβάτι και μπάνιο με μεγάλη μπανιέρα.
Κάθε πρωί, μεταξύ επτά και εννέα, πρέπει να πηγαίνω για έλεγχο της αρτηριακής πίεσης και ζύγισμα. 20 λεπτά αργότερα, προς μεγάλη μου έκπληξη, βρίσκομαι μπροστά από μια τεράστια πίτσα και ένα μεγάλο ποτήρι παγωμένης μπίρας, τα οποία έπρεπε να καταναλώσω υποχρεωτικά. Υποθέτοντας ότι αυτό είναι μια μορφή ομοιοπαθητικής θεραπείας (όπου το βλαβερό θεραπεύεται από το βλαβερό), έκατσα και το απόλαυσα. Μετά, κατέρρευσα στο κρεβάτι μου.
Ημέρα 2η: Βάρος 81,7 κιλά
Ξεκούραση του πεπτικού, που σημαίνει χορτοφαγία. Τελειώνοντας αμίλητος ένα μπολ με φρούτα, συναντώ τη Dr. Martine van Houten, την προσωπική μου γιατρό, η οποία με οδήγησε στην αίθουσα κλινικών εξετάσεων για έναν τυπικό έλεγχο στην καρδιά, τους πνεύμονες, το δέρμα, τα μάτια, το στόμα. Είμαι μια χαρά, εκτός από τον αυξημένο Δείκτη Σωματικής Μάζας που έδειξε η λιπομέτρηση. “Η νηστεία δεν είναι δίαιτα”, μου είπε σα να διάβασε τη σκέψη μου. “Φυσικά, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την τεχνική της νηστείας για ταχεία απώλεια βάρους. Αλλά η θεραπευτική νηστεία που εφαρμόζουμε είναι ένας τρόπος για να φτάσετε σε μια εντελώς βελτιωμένη φυσική κατάσταση. Θα το διαπιστώσετε στο τέλος”.
Την στιγμή που το στομάχι μου γουργούριζε, η van Houten είπε: “Προσεγγίζοντας με ανοιχτό μυαλό τόσο τη νηστεία όσο και τις υπόλοιπες περιφερειακές θεραπείες διαλογισμού, σιάτσου, μασάζ και ψυχοθεραπείας, θα νιώθετε σαν να ξαναγεννηθήκατε. Η υπόλοιπη ζωή σας θα είναι εντελώς διαφορετική από την παλιά”.
Πήρα δυο χάπια μαγνησίου για να αντισταθμιστεί η περίσσεια ουρικού οξέος, τα οποία κατάπια πριν πάω για εξέταση αίματος. Τις επόμενες ώρες τις πέρασα όπως με συμβούλεψε: νερό, περπάτημα, αναπνοές, χαλάρωση, τρώγοντας ανά εξάωρο βραστές πατάτες και χόρτα, φρούτα, smoothies λαχανικών και αλκαλικά συμπληρώματα. Ενεργούμαι και ουρώ πολύ συχνότερα του κανονικού, και για ένα μυστήριο λόγο, νιώθω ελαφρύς, όχι τόσο στο σώμα όσο εσωτερικά.
Δεν έχουν άδικο οι γιατροί που λένε ότι το πεπτικό σύστημα λειτουργεί ακριβώς όπως ο εγκέφαλος: όσο πιο πολύ αδειάζει από άχρηστα πράγματα, τόσο πιο σπουδαία αισθάνεσαι. Ωστόσο και τα δυο συστήματα στέλνουν ένα κοινό σημάδι: Πεινάω…
Ημέρα 3η: 81,4 κιλά
Ξυπνώντας, έχω πονοκέφαλο. Είναι η έλλειψη καφεΐνης. Πίνω μισό λίτρο νερό. Περνάει λίγο. Στις 11, η νοσοκόμα φέρνει να πιω ένα παχύρρευστο υγρό με γεύση άγουρου μούρου. Λέγεται Αλάτι Glauber, ένα καθαρτικό με βάση το θειικό νάτριο. Ένα κι ένα για ταχεία απομάκρυνση τοξινών -στην τουαλέτα.
Μια ώρα μετά το μεσημεριανό φτάνει στο δωμάτιό μου ένα μικρό μπολ ζωμού λαχανικών. Εγώ ονειρευόμουν πατατάκια με μουστάρδα. Αδειάζω το μπολ και οδηγούμαι για μασάζ υπό τους ήχους κλασικής μουσικής.
Μετά την απογευματινή μου ανάπαυση, η νοσοκόμα με οδηγεί ξανά στην αίθουσα μασάζ, όπου με τυλίγει με μεγάλες πετσέτες ποτισμένες από ζεστό ιαματικό νερό, με σκοπό να διεγερθεί το ήπαρ. Μετά, μου φέρνει ακόμη ένα μπολ ζωμού από διάφορα λαχανικά και τίγκα στο λεμόνι.
Μέχρι στιγμής, αισθάνομαι σαν ερημίτης ασκητής.
Το απόγευμα ο πονοκέφαλος επανέρχεται. Το “μενού” περιλαμβάνει ένα φλιτζάνι τσάι από φλούδα μήλου. Πίνω τρία φλιτζάνια, έπειτα λίγο χαμομήλι. Αφού περπάτησα, τεντώθηκα και χαλάρωσα σε μια γωνιά του κήπου παίρνοντας βαθιές αναπνοές, στις 9 το βράδυ έπεσα κατάκοπος για ύπνο. Φαΐ, μηδέν. Είμαι σίγουρος ότι θα δω εφιάλτες: βοδινό Βουργουνδίας, πάπια με πορτοκάλι, μοσχαρίσιο φιλέτο με σάλτσα μπεαρνέζ κι ένα Chateau Mouton Rothschild του 1986.
Ημέρα 4η: 80 κιλά
Παραδόξως, δεν είδα εφιάλτες, ούτε καν όνειρα. Ακόμη πιο παραδόξως, αισθάνομαι καλύτερα. Ο πονοκέφαλος είναι ακόμα εκεί, αλλά πιο μαλακός, πιο διακριτικός. Βγαίνω για ένα ημίωρο κολύμβησης στην πισίνα, στη συνέχεια ακολουθώ ένα πρόγραμμα διαλογισμού και μασάζ, τελειώνοντας την ιεροτελεστία με ένα φλιτζάνι τσάι βοτάνων.
Το μεσημεριανό γεύμα είναι ένα μεγάλο ποτήρι από χυμό μήλου. Αλλά μόνο όταν το αδειάσω όλο συνειδητοποιώ ότι δεν αισθάνομαι πείνα. Καθόλου. Αυτή είναι μια απόλυτα εξωγήινη εμπειρία. Συνεχίζω το απόγευμα με άσκηση, ανάγνωση βιβλίων στην καλά ενημερωμένη βιβλιοθήκη του Buchinger Wilhelmi. Το πιο απίθανο; Δεν πεινάω. Η βασική ανάγκη μου, το κύριο συστατικό της επαγγελματικής μου καταξίωσης έχει κατακρημνισθεί. Δεν το πιστεύω. Βλέπω το σώμα μου στον καθρέφτη του μπάνιου και αρχίζω να το πιστεύω.
Καρότο σούπα για δείπνο.
Ημέρα 5η: 79,3 κιλά
Σηκώθηκα 6 το πρωί και επιχείρησα έναν διαλογισμό. Τον έκοψα στη μέση επειδή η κύστη και το έντερό μου δεν μου το επέτρεψαν. Μετά από 3 λίτρα νερού, 5 ζωμούς και μια σειρά αποτοξινωτικά έως και καθαρτικά συμπληρώματα, ο “κάτω” εγκέφαλος λειτουργεί αυτοβούλως.
Το πρώτο μου κλύσμα, αν και δεν είναι ευχάριστο, ήταν υποχρεωτικό με βάση το πρόγραμμα. Μια νοσοκόμα, ένα λίτρο ζεστό νερό, ένας λιπαντικός σωλήνας, μπορείς να μαντέψεις τα υπόλοιπα. Η βαρύτητα κάνει τη δουλειά της τρία λεπτά αργότερα. Νιώθω το στομάχι μου, τα έντερά μου, το μυαλό μου, το σώμα μου πανάλαφρα. Ξαφνικά νιώθω ζωντανός, με υπεράνθρωπη ενέργεια. Πάω για ένα μισάωρο τρέξιμο, πολύ πιο γρήγορο αυτή τη φορά. Μια αίσθηση εσωτερικής ηρεμίας με κατακλύζει, η πίεση και οι ανησυχίες του έξω κόσμου δεν με αφορούν πια. Επιστρέφοντας, απολαμβάνω ένα μπολ από ζωμό κολοκύθας, παρακολουθώντας την ταινία Avengers: Infinity Wars και αναρωτιέμαι: τρώνε ποτέ όλοι αυτοί;
Ημέρα 6η: 78,8 κιλά
Το σπλαχνικό, έντονο, σχεδόν ερωτικό πάθος μου έχει εξαφανιστεί. Η υπόλοιπη μέρα περνά στο ίδιο μοτίβο: τρέξιμο, άσκηση, διαλογισμός, μασάζ, μπολ με λαχανικά, αφεψήματα, συμπληρώματα μαγνησίου.
Το βράδυ στο κρεβάτι, διαβάζω την αυτοβιογραφία του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ. Αισθάνομαι ότι η σαφήνεια του μυαλού μου ταιριάζει με τη λαμπρή σαφήνεια της πεζογραφίας του, αλλά, όπως και οι αγαπημένες του πεταλούδες της νύχτας, το μυαλό μου φτερουγίζει και με οδηγεί σε έναν ύπνο γαλήνιο.
Ημέρα 7η: 78,5 κιλά
Το ημερήσιο πρόγραμμα έχει γίνει ομαλό και μονότονο: Νερό, νοσοκόμα, ζύγισμα, κολύμπι, χυμός, διαλογισμός, βόλτα, μασάζ. Νοσοκόμα, κολύμπι, χυμός, ξεκούραση, βόλτα, εντερικές ανάγκες, σούπα, κρεβάτι. Συν ένα ακόμη μεσημεριανό κλύσμα.
Σήμερα έμαθα και κάτι πολύ πιο σημαντικό από την Dr. Martine van Houten. “Εσείς είστε μια απλή, υγιής και βατή -ξέχωρα το λίγο παραπάνω βάρος σας- περίπτωση. Όμως, μπορώ να σας μιλήσω για χιλιάδες επισκέπτες της κλινικής μας, οι οποίοι έπασχαν από σοβαρές, χρόνιες ασθένειες -αρθρίτιδα, διαβήτη τύπου 2, προχωρημένη παχυσαρκία ή κατάθλιψη ανάμεσα σε άλλες- που βρήκαν αποτελεσματικότερη ίαση χωρίς φάρμακα”.
Μια γρήγορη ματιά στην ηλεκτρονική αρχειοθήκη της κλινικής Buchinger Wilhelmi, με έπεισε για τα λεγόμενά της.
Ημέρα 8η: 77,8 κιλά
Σήμερα, όλα πηγαίνουν ρολόι. Μετά από μια ευτυχισμένη ώρα σιάτσου και μισή ώρα απλωτές στην πισίνα, επιστρέφω για να βρω ένα μπολ με ζεστό χυμό μήλου, πασπαλισμένο με κανέλα. Γεμίζει το στόμα μου, οι σιελογόνοι αδένες σοκάρονται. Ακολουθούν πιάτα με ψητές πατάτες και λαχανικά -ουράνιες συγχορδίες γεύσης- και παγωμένο smoothie από ώριμα βατόμουρα -ό,τι πιο γαργαλιστικό έχει νιώσει ο ουρανίσκος μου μετά Frozen Chocolate Haute, που έχω δοκιμάσει στο Serendipity, ένα από τα πιο πολυτελή και ακριβά ζαχαροπλαστεία της Νέας Υόρκης.
Υπάρχει σούπα από ποικιλία οσπρίων για δείπνο. Τρώω μηχανικά, αλλά με χαρά.
Ημέρα 9η: 77,2 κιλά
Τελευταία μέρα της νηστείας. Πρωινό κουάκερ με μήλα, σταφύλια, κανέλα και δύο δαμάσκηνα -σχεδόν γκουρμέ πιάτο. Το μεσημεριανό γεύμα είναι καλό: Σαλάτα από πικραλίδα, πουρές πατάτας, σπανάκι. Αναρωτιέμαι: επιστρέφοντας στο σπίτι θα πέσω ξανά με τα μούτρα στη λαιμαργία;
Έχω μια τελική συζήτηση με τη Dr. Eva Lischka, επικεφαλής της κλινικής. “Προσωπικά, νηστεύω με βάση αυτή τη μέθοδο δύο φορές το χρόνο, για 7 έως 10 ημέρες”, λέει. “Και το κάνω αυτό επί 34 συνεχόμενα έτη. Τα ψυχολογικά αποτελέσματα είναι τεράστια. Τα σωματικά έπονται, αλλά είναι πιο εμφανή”. Παρατηρώ το σώμα της γιατρού και συνηγορώ. Χαμογελάει. “Ναι, είμαι 60 ετών. Εσείς, ακόμη 43. Δείτε τα οφέλη στο σώμα σας.
Aφουγκραστείτε τα ευεργετήματα που έλαβε ο νους σας. Το κομμάτι της απώλειας βάρους είναι το πιο εύκολο με μια δίαιτα-αστραπή, αλλά η συστηματική νηστεία είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Άνθρωποι που έχασαν παιδιά ή φίλους, άτομα με χαμηλή ενέργεια και αυτοπεποίθηση, κόσμος που πάσχει από πάσης φύσεως ασθένειες έρχονται σε μας για να θεραπευθούν, απλά αφαιρώντας από τις συνήθειές τους την μόνη εμμονική: το φαΐ”.
Ημέρα 10η: 76 κιλά
Είμαι στο δρόμο για τη Ζυρίχη. Το δόγμα της γεύσης ενός γκουρμέ σαλαμιού που μέχρι σήμερα καθόριζε την οντότητά μου, μοιάζει να εκπίπτει. Έχασα 4,6 κιλά σε εννιά μέρες. Είναι γοητευτικό.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο αγοράζω ένα σάντουιτς με σαλάμι. Τρώω ένα κομμάτι και πετάω το υπόλοιπο. Έχει γεύση χαζή, χονδροειδή και αντιαισθητικά λιπαρή. Άλλαξε ρότα ο ουρανίσκος μου; Προσηλυτίστηκε σε μια βδομάδα ο εγκέφαλός μου; Και τι θα γράφω από αύριο στα περιοδικά και τα βιβλία μου; “Νηστέψτε για να σωθείτε;”.
Τα ρεπορτάζ μου, οι κριτικές και τα σχόλια για τα πιάτα εστιατορίων είναι στο παλιό, σταθερό μήκος κύματος. Αλλά κάθε φορά που δοκιμάζω φουά γκρα, θεωρώ ότι δεν είναι προτεινόμενο για βραβείο. Αυτή η σύντομη εμπειρία μου σε μια άλλη γευστική ύπαρξη, πιο ήσυχη, πιο πολιτισμένη, πιο αργή και ανιδιοτελή, έκανε το νου μου να αντιστέκεται στις στιγμιαίες εκλάμψεις ηδονής του ουρανίσκου.
Εσύ τι λες; Μπορείς να αλλάξεις; Από τον Tom Parker Bowles