Ζούμε σε μια κοινωνία που αποστρέφεται όλο και περισσότερο τον κίνδυνο και είναι ανορθολογική. Καταφεύγουμε, κρυβόμαστε. Οπότε, όσο ασήμαντες και αν είναι οι ντουλάπες μας αυτή τη στιγμή, περιμένει κανείς ότι η ανδρική τάση στηρίζεται στα νηφάλια, μη επιδεικτικά, συγκρατημένα χρώματα της νύχτας – ναυτικό μπλε, γκρι, καφέ, μαύρο και, σε λίγο, λευκό.
Εξάλλου, η δυσπιστία μας για τα έντονα χρώματα μπορεί να είναι σχεδόν παθολογική. Υπάρχει ακόμη και όρος γι’ αυτό: χρωμοφοβία, που ταυτίζεται με την ακραία, αν και παράλογη, προκατάληψη της κοινωνίας απέναντι στο χρώμα, το οποίο θεωρείται ουσιαστικά παιδικό (σκεφτείτε το μαλλί της γριάς), επιφανειακό (ένα εμπόδιο στο να δει κανείς την “αλήθεια της μορφής” που κρύβεται από κάτω) και, πάνω απ’ όλα, χυδαίο ή φτηνό.
Ο Beau Brummell, το “ανδρείκελο ράφτη” του 19ου αιώνα που ήταν υπεύθυνος για την εξάλειψη του φανταχτερού στην ανδρική ενδυμασία, τόνισε ότι η έλλειψη στολιδιών στη μόδα έδινε έμφαση στη σοβαρή, αρρενωπή κλίση του κοψίματος. Με ποιον θα προτιμούσατε να κάνετε δουλειές: με έναν διευθυντή τράπεζας με κοφτερό μαύρο κοστούμι ή με κάποιον ντυμένο σαν pina colada; Άλλωστε, παρατηρήστε πώς ακόμη και οι σχεδιαστές, παρ’ όλες τις διαμαρτυρίες τους ότι το ροζ είναι το νέο φούξια, οι ίδιοι σπάνια ξεφεύγουν από σχέδια που θα ταίριαζαν σε κηδείες.
Η φύση, όπως σημείωνε ο Herman Melville, “ζωγραφίζει σαν πόρνη“, αλλά συνήθως προτιμούμε το τεχνητό να είναι πιο διακριτικό. Εκτιμούμε περισσότερο τη μονοχρωμία, αποκαλώντας την “εκλεπτυσμένη”, “σύγχρονη” και “αρρενωπή”. Το μαύρο είναι το πιο δημοφιλές χρώμα για τα αυτοκίνητα κύρους- η ασπρόμαυρη φωτογραφία και ο κινηματογράφος φιλοδοξούν στην τέχνη και το υψηλό δράμα- ενώ τα φτηνά, φανταχτερά χρώματα μόνο στα μιούζικαλ ή στις φαντασιώσεις.
Και στα ρούχα, φυσικά, οι πιο σκούρες αποχρώσεις είναι επίσης τα χρώματα της εξουσίας. Αυτά του κλήρου, για παράδειγμα, ή της πολιτικής δήλωσης, όπως η προσωπικότητα του Johnny Cash “Man in Black”. Αλλά και της δυσοίωνης δύναμης του κράτους – από τα Μαύρα Πουκάμισα του Mosley μέχρι τη Gestapo, και πολύ πριν από αυτά: πίσω στο 1560, ο Ιβάν ο Τρομερός της Ρωσίας δημιουργούσε την προσωπική του φρουρά, τους μαυροντυμένους Oprichniki, ή αλλιώς “men apart”. Είτε είναι πραγματικός, ο δήμιος, είτε φανταστικός, όπως ο Δράκουλας, το κακό δεν φοράει πράσινο χρώμα ή ένα ωραίο γαλάζιο του ουρανού.
Αλλά τα πράγματα αλλάζουν. Ρίξτε μια ματιά στις συλλογές της πασαρέλας και σεζόν με τη σεζόν υπάρχει μια πιτσιλιά επιπλέον χρώματος. Και όχι μόνο τα ανοιχτόχρωμα μπλε και τα απαλά ροζ που αποτελούν εδώ και καιρό βασικό στοιχείο των επίσημων πουκαμίσων ακόμη και στα πιο αποπνικτικά τετράγωνα της ανδρικής ένδυσης. Μιλάμε για πλούσιο χρώμα, όχι για χρώμα που προσπαθεί να κρυφτεί.
Και όμως, αν κοιτάξετε τον 20ό αιώνα της ανδρικής ένδυσης, θα δείτε ότι είναι γεμάτος από πλούσια χρώματα, και συχνά στα πιο μάτσο περιβάλλοντα. Στο στρατό, το πράσινο -του είδους που χρησιμοποιείται για παράδειγμα για ένα παραδοσιακό μπουφάν πτήσης MA1- δεν είναι μια διακριτική απόχρωση, όπως και το φωτεινό πορτοκαλί της “διάσωσης” που χρησιμοποιείται στο εσωτερικό και για τις πρώτες φόρμες αστροναυτών, σίγουρα δεν είναι. Το κόκκινο ήταν μια βασική απόχρωση των υποκάμισων για τον καουμπόη της Άγριας Δύσης ή τον ανθρακωρύχο. Τα γαλλικά μπουφάν εργασίας είχαν από καιρό αυτή τη χαρακτηριστική μοβ απόχρωση.
Πηγαίνετε πιο πίσω στην ιστορία και το χρώμα ήταν βασικό στοιχείο της ανδρικής ενδυμασίας: οι ευκατάστατοι της περιόδου Regency -όταν οι άνδρες ήταν τα πραγματικά παγώνια- φορούσαν μια πανδαισία από γαλαζοπράσινο, κεραμιδί και σμαραγδί. Ακόμα πιο πίσω, οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες είχαν την αποκλειστική χρήση του πορφυρού χρώματος – τότε ήταν μια εξαιρετικά ακριβή βαφή για να δημιουργηθεί, έτσι ώστε ένα πορφυρό ένδυμα άξιζε κυριολεκτικά το βάρος του σε χρυσό. Είναι μια ιδέα με την οποία ο Ερρίκος Η’ θα ακολουθούσε – έθεσε σε ισχύ νόμο ότι μόνο αυτός μπορούσε να φοράει αυτό το χρώμα. Πιο πρόσφατα, τη δεκαετία του ’80, και το κίνημα Football Casual style φορούσε χρώμα με τη μορφή κάποιων αρκετά παράξενων αθλητικών ενδυμάτων.
Έτσι, είναι σαφές ότι οι άνδρες δεν φοβόντουσαν το χρώμα στο παρελθόν. Πράγματι, όλοι αυτοί οι ελαφρώς παράξενοι συσχετισμοί μεταξύ χρώματος και θηλυπρέπειας φαίνονται αρκετά εύθραυστοι, προϊόν ίσως των ανδρών που δεν είναι τόσο σίγουροι για τη σεξουαλικότητά τους παρά μια απόλυτη απαγόρευση οτιδήποτε δεν θα φαινόταν ενδυματολογικά σωστοί σε ένα λογιστικό γραφείο.
Ψάξτε βαθύτερα, είναι παράλογη ιδέα να εξισώνουμε συγκεκριμένα χρώματα με άνδρες ή γυναίκες εξ αρχής, όπως η βιομηχανία παιδικών ρούχων προσπαθεί τώρα να απελευθερωθεί από την αντανακλαστική σύνδεση των αγοριών με το μπλε και των κοριτσιών με το ροζ. Αν θέλετε να καταλάβετε πόσο τέτοιου είδους συσχετισμοί είναι δημιουργήματα του μάρκετινγκ και εντελώς τεχνητοί, γυρίστε πίσω στη βικτοριανή περίοδο, όπου ίσχυε το εντελώς αντίθετο.
Δεν υπάρχει κανένας καλός λόγος για τον οποίο, οι γυναίκες μπορούν να φορούν μαύρο ή ναυτικό μπλε, έτσι και οι άνδρες δεν θα πρέπει να μπορούν να φορούν τα πιο έντονα χρώματα χωρίς να αμφισβητούνται. Είναι απλώς η συνήθεια – η απήχηση αυτού που βλέπουμε γύρω μας, που θεωρούμε ως κανόνα, που επιθυμούμε να ταιριάξουμε – που μας περιορίζει σε έναν κόσμο σκοτεινό.
Με άλλα λόγια, αν ήσασταν διστακτικοί, τώρα ίσως είναι η καλύτερη στιγμή να επεκτείνετε την ντουλάπα σας σε ένα ευρύτερο φάσμα.
