Σε όλη τη διάρκεια της συλλογικής μας διαδρομής από τον πίθηκο που ταλαντεύεται μέχρι τον ευτραφή κύριο, ασχολούμαστε με τα αρώματα. Στην πραγματικότητα, από το 7000 π.Χ. (ή κάπου εκεί). Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν ρητίνες και λιβάνια για τελετές και τελετουργίες, και η λέξη άρωμα προέρχεται από το λατινικό per fume, που σημαίνει “μέσω καπνού”.
Το Eau de Cologne – το στυλ και το είδος – εφευρέθηκε από τον Johann Maria Farina το 1709, ενώ τα συνθετικά συστατικά χρησιμοποιούνται συνήθως από τα τέλη του 18ου αιώνα. Και τα αρώματα σχεδιαστών; “Η αγορά της ανδρικής μόδας γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950, με το εμβληματικό λανσάρισμα του Monsieur de Givenchy”, λέει ο αρωματοποιός Azzi Glasser, ιδρυτής του The Perfumer’s Story. “Το Brut by Fabergé (1968) έφερε την περίφημη συμφωνία fougère, η οποία καθιέρωσε τον χαρακτήρα για τα ανδρικά αρώματα και αποτέλεσε την αρχή για πολλά άλλα”, λέει ο Glasser, ο οποίος έχει δημιουργήσει αρώματα για τα Topman, Agent Provocateur και Bella Freud, καθώς και αρώματα κατά παραγγελία για πολλούς ηθοποιούς του Χόλυγουντ.
Ως έννοια, τα αρώματα σχεδιαστών απογειώθηκαν τη δεκαετία του 1980 και του 1990. “Η δεκαετία του ’80 ήταν η εορταστική δεκαετία όπου τα αρώματα χαρακτηρίζονταν από την εξουσία, το χρήμα και το μότο “η απληστία είναι καλό”, όπου το ίδιο το άρωμα δεν είχε όρια”, λέει ο Glasser.
“Τα πρωτοφανή λανσαρίσματα του Drakkar Noir του Guy Laroche (1982) και του Davidoff Cool Water (1988) ήταν πρωτοποριακοί νικητές. Το Obsession for Men του Calvin Klein (1986) και το Fahrenheit του Dior (1988) πέρασαν την πόρτα πριν από εσάς και σημείωσαν τεράστια επιτυχία χάρη στη μοριακή τους δύναμη. Αντίθετα, η δεκαετία του ’90 ήταν η δεκαετία της αναζήτησης της ταυτότητας και όλα αφορούσαν το μυαλό, το σώμα και την ψυχή”.
Δεν είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς γιατί το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα παρήγαγε τόσα πολλά ξεχωριστά αρώματα- οι λίστες συστατικών ήταν μεγαλύτερες, οι λιανοπωλητές ήταν λιγότερο πεινασμένοι για το καινούργιο, οι αρωματοποιοί είχαν περισσότερο χρόνο και τη δημιουργική ελευθερία να κάνουν μια δήλωση, και με λιγότερες ανεξάρτητες εταιρείες στο μείγμα, είχαν μια δέσμια αγορά. Οι παγκόσμιες καμπάνιες, αρχικά με καλογυμνασμένα μοντέλα και στη συνέχεια με πρόσωπα διασημοτήτων, βοήθησαν να μετατραπεί το επώνυμο άρωμα σε σύμβολο κύρους και σε σημείο εισόδου σε ένα κλαμπ με απαγορευτική τιμή. Με αφορμή αυτό, οι επώνυμες μάρκες άρχισαν να πειραματίζονται με συλλογές “prestige” στα τέλη της δεκαετίας του 2000, ανταγωνιζόμενες τους νέους οίκους αρωμάτων πολυτελείας, όπως η Byredo και η Le Labo, και για να προσφέρουν μια αίσθηση αποκλειστικότητας που δεν θα μπορούσε να πάρει κανείς στα αφορολόγητα.
Υπάρχουν πολλά ανδρικά αρώματα που αντέχουν στη δοκιμασία του χρόνου – ακόμη και αν έχουν αναδιατυπωθεί με την πάροδο των ετών. Ο Glasser παραθέτει μια λίστα με σταθερές επιτυχίες: “Το Le Male (1995) του Jean Paul Gaultier ήταν μια υπέροχη έκπληξη με την gourmand νότα της υπερδοσολογημένης βανίλιας. Το υπέροχο Jazz του Yves Saint Laurent (1988) ήταν το αγαπημένο μου εφηβικό ανδρικό άρωμα και το Égoïste του Chanel (1993) είναι ένα κλασικό άρωμα – εκλεπτυσμένο, σέξι και γλυκό”.
