Στις ταινίες καταστροφής τα έχουμε δει όλα. Καινοτομία μηδέν και κλισέ σε αφθονία. Αν είσαι φαν του apocalyptic/post-apocalyptic, σίγουρα θα έχεις εντοπίσει μερικές από τις παρακάτω ομοιότητες ανάμεσα στις πιο αντιπροσωπευτικές ταινίες του είδους.
Τα ακραία καιρικά φαινόμενα σιχαίνονται τα μνημεία
Ταινία Αποκάλυψης χωρίς καταστροφή μνημείου δε στέκει! Ειδικά για το Άγαλμα της Ελευθερίας τα έχουμε ξαναγράψει. Αν είχε γλώσσα, θα είχε κάνει μήνυση στους σκηνοθέτες για προσβολή προσωπικότητας. Είναι ο άγραφος κανόνας που διέπει αυτά τα φιλμ: Αν θες να ξεπαστρέψεις την ανθρωπότητα πρέπει να καταστρέψεις πρώτα τα σύμβολα της. Και κλασικά, το σημείο μηδέν είναι η Νέα Υόρκη. Τι θα πει γιατί; Γιατί είναι η Νέα Υόρκη. Το κέντρο του κόσμου…
Παράδειγμα: Ο αποκεφαλισμός του Αγάλματος της Ελευθερίας στο «Ολέθρια Σύγκρουση».
Το τέλος του κόσμου είναι πάντα ρομαντικό
Συνήθως είτε είναι ανεκπλήρωτος, είτε πρόκειται για μια «παλιά φλόγα» που λόγω της καταστροφής, ξαναέρχεται στο προσκήνιο και φουντώνει. Αυτό είναι το Hollywood που αγαπήσαμε. Αν υπάρχει ήδη νέο αίσθημα, το πιο πιθανό είναι να φύγει άδοξα για τον άλλο κόσμο από τα μισά της ταινίας. Ο δρόμος ανοίγει για το παλιό σκίρτημα της καρδιάς και ενώ οι μετεωρίτες κάνουν τον κόσμο χύτρα που κοχλάζει, η δύναμη της αγάπης κρατάει το ζευγάρι ζωντανό. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα.
Παράδειγμα: Ο John Cusack που τα ξαναβρίσκει με την γυναίκα του στο «2012».
Τα γηρατειά πεθαίνουν τιμημένα
Τι στιγμή που ο κόσμος καίγεται, οι άνθρωποι τείνουν να κάνουν τα παρακάτω:
> Να κλαίνε με μαύρο δάκρυ.
> Να ανοίγουν το κεφάλι του διπλανού τους.
> Να «τρώνε λάχανο» όσους χρειαστεί για να επιβιώσουν.
Όχι όμως και τα ζευγάρια της «χρυσής ηλικίας» που επιλέγουν έναν πιο τίμιο δρόμο. Είναι επειδή ξέρουν ότι δεν θα επιβιώσουν; Είναι επειδή θέλουν ν’ αποχωρήσουν από αυτόν τον κόσμο με το κεφάλι ψηλά; Όπως και να έχει η κατάσταση, οι παππούδες και οι γιαγιάδες των ταινιών Αποκάλυψης υποδέχονται τον θάνατο ψύχραιμα και γενναία, σαν παλικάρια.
Παράδειγμα: Το υπερήλικο ζευγάρι στον «Τιτανικό» που μοιράζεται μια τελευταία αγκαλιά πριν το πνίξουν τα κύματα.
Η εργατιά και τα σώματα ασφαλείας είναι ήρωες
Σε κάθε ταινία καταστροφής, όλοι οι blue collar εργάτες κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Μάλλον, την κάνουν άριστα. Υπάρχει συντονισμός, θάρρος και αυτοθυσία. Από όλους. Από τον αστυνομικό και τον πυροσβέστη, μέχρι τον ξυλοκόπο και τον μηχανικό αυτοκινήτων. Κανείς τους δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει.
Παράδειγμα: Ο ηρωικός Nicolas Cage στο «Δίδυμοι Πύργοι». Σώζει ζωές και κατόπιν κάνει μπάρμπεκιου.
Περιέργως, όλοι βρίσκονται μεταξύ τους
Φαντάσου έναν κόσμο -φρεσκοχτυπημένο από Αρμαγεδδών όπου τηλέφωνα και Internet είναι εκτός λειτουργίας. Η πόλη μετατρέπεται σε γιαπί, οι άνθρωποι τρέχουν πάνω-κάτω πανικόβλητοι και ο διάολος χαίρεται. Παρότι όλα τα παραπάνω παρουσιάζουν ένα σκηνικό σωστή Βαβέλ, πρωταγωνιστές, δευτεραγωνιστές και Α’ κομπάρσοι, καταφέρνουν και εντοπίζουν πάντα ο ένας τον άλλο μέσα στο χαμό. Τυχαίο; Δε νομίζω.
Παράδειγμα: Στο «Μετά Την Επόμενη Μέρα», ο Dennis Quaid βρίσκει τον γιο του στην παγωμένη Νέα Υόρκη.
Οι δειλοί πεθαίνουν πάντα
Έχει να κάνει με την ηθική ικανοποίηση του κοινού. Κανείς δεν συμπαθεί όλους αυτούς τους ψωροφαντασμένους, άνανδρους τύπους που πατάνε σε πτώματα προκειμένου να επιβιώσουν. Μαχαιρώνουν πισώπλατα, δημιουργούν διχόνοιες και κινούνται σαν ύπουλα ερπετά προκειμένου να γλιτώσουν την καταστροφή. Στα 2/3 των ταινιών που κυκλοφορούν στο εμπόριο, όχι μόνο δεν τα καταφέρνουν αλλά ψοφάνε και με βάναυσο τρόπο τρέφοντας την δική μας όρεξη.
Παράδειγμα: Ο εμετικός Richard Chamberlain στο ρόλο του ηλεκτρολόγου Simmons στον «Πύργο της Κολάσεως». Δεν φτάνει που ήταν υπεύθυνος για την πυρκαγιά στον ουρανοξύστη, έφτασε στο σημείο να σκοτώσει και άνθρωπο για να τη σκαπουλάρει. Ευτυχώς είχε το ίδιο τέλος με την μικρή Αννούλα μετά την έκρηξη.
Πάντα ένας καλός γίνεται ζόμπι
Δεν υπάρχει συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλά θυμίσου όλες τις ταινίες με ζόμπι που ξέρεις.
