Το κριτήριο για τα 10 καλύτερα ξένα albums του 2021 που ακολουθούν είναι κυρίως να μπορείς να τα βάλεις να παίξουν και -άσχετα από το είδος που εκπροσωπούν- να μη χρειάζεται να παρακάμψεις κάποιο από τα τραγούδια τους. Να μπορείς δηλαδή να τα απολαύσεις από την αρχή ως το τέλος τους, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο σε μία εποχή που βασιλεύουν τα singles.
Προτού λοιπόν περάσεις στη λίστα που ακολουθεί και αφού πρώτα φρεσκάρεις τη μνήμη σου με τα κορυφαία τραγούδια του 2021, πρέπει να παραδεχτούμε ότι εδώ θα έβλεπες και το εξαιρετικό Change The Show του Miles Kane, αν δεν είχε ημερομηνία κυκλοφορίας 21 Ιανουαρίου 2022.
Επίσης, τελευταία στιγμή από τη δεκάδα αφαιρέθηκε η ανανεωμένη Adele (περισσότερο επειδή πιστεύω ότι η soul της ταιριάζει υπέροχα, αλλά μπορεί να αποδώσει ακόμη καλύτερα), η Jazmine Sullivan (διότι από το Heaux Tales που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές μου άρεσαν κυρίως τα συνεργατικά κομμάτια με τους Anderson. Paak και H.E.R.), η Yola, οι Wolf Alice, η Japanese Breakfast και οι The War on Drugs. Επίσης, τσέκαρε τους Bon Entendeur και το δίσκο τους Minuit αν λατρεύεις τις ευφάνταστες διασκευές.
*Οι καλλιτέχνες εμφανίζονται με αλφαβητική σειρά
Curtis Harding – If Words Were Flowers
Καταρχάς και μόνο λόγω τίτλου, ο δίσκος είναι ήδη ένα βήμα μπροστά. Ο Curtis συνεχίζει στο τρίτο studio album του να επιβεβαιώνει ότι έχει κάτι από Mayfield, άσχετα αν δεν τον αναφέρει συνήθως στις μουσικές του επιρροές.
Joy Crookes – Skin
Έχω λυσσάξει με τη Joy, αλλά πραγματικά πρόκειται για μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση soul πρωτοτυπίας. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο περίεργη μείξη των γονιδίων της από Μπαγκλαντές και Ιρλανδία, πάντως το αποτέλεσμα στο πρώτο της album, δίνει πάτημα για μεγάλες (ραδιοφωνικές και μη) προσδοκίες.
JMSN – Heals Me
Ένας τρομερά εύστοχος τίτλος για ένα album που πολύ κακώς μέχρι στιγμής έχει περάσει στα ψιλά γράμματα. Ο 6oς δίσκος του Christian Berishaj αποδεικνύει ότι είναι ιδιαίτερα συνεπής στον ήχο που υποστηρίζει σθεναρά από το 2012 και είναι ιδανικός για εκείνους που λατρεύουν την R’n’B χωρίς φανφάρες και βωμολοχίες.
Arlo Parks – Collapsed in Sunbeams
Προσθέτοντας την Arlo σε αυτήν τη λίστα, αισθάνομαι δικαίωση γιατί από το Sangria μέχρι σήμερα πραγματοποιεί μόνο άλματα ποιότητας. Στο ντεμπούτο album της, η 20χρονη ερμηνεύει και η μεθυστική της χροιά είναι από μόνη της παρηγορητική και λυτρωτική όσο η αγαπημένη μας pop των Morcheeba.
Jack Savoretti – Europiana
Μπράβο του που μετά από το Singing to Strangers πειραματίστηκε και έφτιαξε κάτι εντελώς διαφορετικό με συνεργασίες που βγάζουν disco νόημα για τα δεδομένα του. Δε θα πω παραπάνω, αρκεί να θυμηθείς τη συνέντευξή του στο Esquire.
Little Simz: Sometimes I Might Be Introvert
Για πολλούς είναι το album της χρονιάς και μάλλον δε θα διαφωνήσουμε. Από τη γλυκιά soul μέχρι τη groovy afrobeat, η Simz σκιαγραφεί μουσικά τις εντάσεις που βιώνει μέσα της: Την εσωστρέφειά της που έρχεται σε αντίθεση με την ανάγκη της να δημιουργεί πολιτικοποιημένη τέχνη, την επιβίωση ενός απλού κοριτσιού από το Λονδίνο στη λαμπερή βιομηχανία του θεάματος, καθώς και τον εσωτερικευμένο θυμό προς τον κάποτε απόντα πατέρα της. Προφανώς και δεν είναι εσωτερικευμένος πια.
Pharaoh Sanders, Floating Points – Promises
Έψαχνα να βρω μήπως μου είχε ξεφύγει τίποτα όλο αυτό το χρονικό διάστημα και ως εκ θαύματος βρήκα το Promises, προ ολίγων ημερών κιόλας. Σε συνέντευξή του στο New Yorker νωρίτερα φέτος, ο θρυλικός σαξοφωνίστας δήλωσε ότι δεν ακούει μουσική. “Ακούω πράγματα που ίσως κάποιοι δεν ακούνε”, εξήγησε. “Ακούω τα κύματα του νερού. Το τρένο που κατεβαίνει. Ή ακούω ένα αεροπλάνο να απογειώνεται”. Αυτή η πνευματική, καλλιτεχνική καθαρότητα είναι η έμπνευση του Promises, ενός εκπληκτικού ambient jazz άλμπουμ συνεργασίας με τον ηλεκτρονικό παραγωγό Floating Points.
Still Corners – The Last Exit
Τα τραγούδια της ερήμου των Still Corners, σύμφωνα με τους ίδιους μπορεί να μην είναι πια ακριβώς η επιτομή του dream pop, αλλά δημιουργήθηκαν μέσα από ένα ταξίδι. Και ευτυχώς, στο άκουσμά τους νιώθεις πώς κι εσύ για κάπου σαλπάρεις. Περισσότερα για το album τους, διάβασε στη συνέντευξή τους στο Esquire.
The Weather Station – Ignorance
Και μόνο για το Parking Lot, αυτό το album αξίζει να βρίσκεται σε αυτή τη λίστα. Το μήνυμα της Tamara Lindeman με το Ignorance είναι εύγλωττο: Αυτός ο πλανήτης πεθαίνει και πρέπει να το σταματήσουμε. Με μελωδικότητα και εκπληκτική ακρίβεια, περιγράφει την κρίση που αντιμετωπίζουμε ως είδος με την ψυχή μιας ποιήτριας. “Θα νιώθω άχρηστη σαν ένα δέντρο σε ένα πάρκο της πόλης / που στέκεται ως σύμβολο αυτού που έχουμε διαλύσει”, τραγουδάει στο Tried to Tell You. Ας ελπίσουμε ότι έγινε σαφής ακόμη και στους δύσπιστους.
Tyler, The Creator – Call Me If You Get Lost
“Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι ξεχνούν ότι είμαι ράπερ επειδή είμαι τόσο πολύπλευρος”, δήλωσε ο Tyler, the Creator στο Billboard στα τέλη Ιουνίου. Μπορεί αυτή η δήλωση να αντικατοπτρίζει πράγματι τη μεγαλύτερη μάχη στα χρόνια που είναι ενεργός, όμως, αποτελεί συνάμα το λόγο για τον οποίο εξασφάλισε τη θέση του στη λίστα. Ο 30χρονος καλλιτέχνης, είναι ό,τι πιο κοντά στην απροβλημάτιστη ραπ των ’90s-’00s, που τότε είχε fans από κάθε είδος. Plus: Λατρεύουμε την ειλικρίνεια και το καυστικό χιούμορ του.
