Ο Michael Caine εξηγεί λεπτομερώς πως κράτησε την αξιοπρέπεια του, ανατρέχοντας σε μνήμες από το παρελθόν!
> Κανείς δεν προσπαθούσε να μιμηθεί την προφορά μου όταν ήμουν παιδί. Έτσι κι αλλιώς στα μέρη όπου μεγάλωσα όλοι μιλούσαν μ’ αυτόν τον τρόπο.
> Είμαι κόκνεϊ. Γνήσιο τέκνο της εργατικής τάξης του Λονδίνου. Όλοι οι κόκνεϊ έχουμε πλάκα. Δε μιζεριάζουμε εύκολα. Αρπαζόμαστε όμως εύκολα. Κάποτε με ρώτησε κάποιος αν οι κόκνεϊ αυτοκτονούν. Του απάντησα: «Όχι, αλλά, αν τσατιστούν, δολοφονούν κόσμο».
> Το μεγαλύτερο μάθημα μου το δίδαξε η μητέρα μου κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, όταν ήμουν έξι ετών κι ο αδερφός μου τριών. Τη μέρα που πατέρας μου έφυγε για να πολεμήσει τους ναζί η μητέρα μου τον αποχαιρέτησε με κλάματα. Όταν μείναμε οι τρεις μας, δεν μας είπε «Τώρα πρέπει να σας προσέχω εγώ», αλλά «Ο πατέρας σας έφυγε, τώρα πρέπει να με προσέχετε εσείς». Κι εμείς τη διαβεβαιώσαμε ότι θα την προσέχουμε. Μας έκανε άντρες και τους δύο με μία φράση.
> Αυτό που κάνουμε όλοι οι ηθοποιοί είναι να μελετάμε συμπεριφορές. Εγώ δεν πήγα ποτέ σε σχολή υποκριτικής. Ό,τι έμαθα το έμαθα στο μετρό παρατηρώντας τους ανθρώπους να κινούνται και να μιλάνε μεταξύ τους.
> Αν έχω κλέψει κάτι, το έκλεψα από τον Μάρλον Μπράντο, αλλά δε θυμάμαι πια τι ήταν.
> Κάθε φορά που βγαίνουμε για φαγητό έξω η σύζυγός μου με κατηγορεί ότι δεν τσεκάρω το λογαριασμό. Της απαντάω ότι δε θέλω να ασχολούμαι με το λογαριασμό – με το ποιος έφαγε περισσότερα καραμελωμένα κρεμμύδια ή με το αν χρέωσαν μια μερίδα πατάτες παραπάνω. Όλες αυτές οι στιγμές αθροίζονται, είναι χαμένα χρόνια από τη ζωή σου. Πόσα λεφτά θα πλήρωνες για ένα χρόνο ζωής παραπάνω;
> Η φτώχεια μού έμαθε να μη δίνω σημασία στα χρήματα.
> Μην ντύνεσαι ποτέ με στόχο να σε προσέξουν οι γύρω σου.
> Ο μοναδικός κανόνας ενός πατέρα: «Όλα συγχωρούνται».
> Η κούραση έρχεται μόνο όταν πεις «βαρέθηκα».
