Πόσο εύκολα τρομάζει ένα βιβλίο; Πόσο δύσκολο είναι να τρομάξεις από μια ιστορία; Τί χρειάζεται για να ανοίξεις όλα τα φώτα στο σπίτι, απλά για σιγουριά; Τί μπορεί να είναι χειρότερο από τον ίδιο τον θάνατο; Αν τολμάς, κράτα μόνο ένα μικρό φωτάκι, ίσα ίσα για να μπορείς να διαβάσεις. Το χρειάζεσαι, για να δημιουργούνται σκιές. Γιατί χωρίς σκιές δεν έχει παραμύθι. Οι μικρές ιστορίες του Φουντούλη, σίγουρα, τεστάρουν τις αντοχές σου και τη χρειάζεσαι την παρέα στο κρεβάτι για μεγαλύτερη ασφάλεια.
Το «Κάτι χαμογελάει στις σκιές» αποτελεί το συγγραφικό ντεμπούτο του γνωστού youtuber Ηλία Φουντούλη. Πρόκειται για συλλογή διηγημάτων που έχει γράψει κατά καιρούς ο συγγραφέας, με οριακά διεστραμμένο black humour, που εκτίμησα ιδιαίτερα. Σαν ενέσεις φόβου, τρόμου, φρίκης, αδρεναλίνης, περιπέτειας, φαντασίας, μπορείτε να τις αντιμετωπίσετε. Σύντομες, περιεκτικές, μέσα σε 4 με 5 το πολύ σελίδες σε καθηλώνουν, δημιουργούν μια τρομερή ατμόσφαιρα στον αναγνώστη και σε πορώνουν για μία ακόμη ιστορία, άντε μία τελευταία, μέχρι να το διαβάσεις όλο μονορούφι. Το βιβλίο σε ταξιδεύει από την σύγχρονη εποχή στο μακρινό μέλλον και πάλι πίσω, περιπλέκοντας ακόμη και περίεργες ιστορίες αγάπης με μεσαιωνικά βασανιστήρια (ω ναι, και όμως αυτά τα δύο σχετίζονται σε μία ιστορία). Bonus του Φουντούλη, να μας αναφέρει στο τέλος το πώς εμπνεύστηκε την κάθε ιστορία, το οποίο είχε ένα ενδιαφέρον και το βρήκα αρκετά πρωτότυπο. Γενικά, μου άρεσε που ήξερα τί προηγήθηκε της δημιουργίας της κάθε ιστορίας και οι πληροφορίες που έδινε κάπως την ολοκλήρωναν.
Έχοντας μια ιδιαίτερα αδυναμία στις συλλογές διηγημάτων, προφανώς και ήμουν θετικά προκατειλημμένη μετά την αγορά του αλλά το λιγότερο ενθουσιασμένη και γοητευμένη δηλώνω από το βιβλίο. Το λάτρεψα! Το απόλαυσα. Νομίζω, είναι έκδηλο το πόσο μου άρεσε. Αλλά δεν με κέρδισαν μόνο οι ιστορίες. Εγώ ανήκω και σε μία ειδική κατηγορία περίεργων ανθρώπων που αξιολογούν τα βιβλία και από την αφή, την αίσθηση που σου αφήνουν όταν τα αγγίζεις, την γραμματοσειρά και τη αισθητική του βιβλίου. Αν, λοιπόν, η καρδούλα σας ευφραίνεται με κάτι τέτοιες σιχαμερές λεπτομέρειες όπως εγώ, τόσο σίγουρα αξίζει να το βάλετε στη λίστα αγορών σας. Το δωδεκάρι μου όμως το παίρνει και για το πρακτικό του μέγεθος, καθώς μπορούσα να το κουβαλάω πάντα στη τσάντα μου και να το διαβάζω όποτε έβρισκα ευκαιρία, έστω πέντε λεπτάκια να είχα, τσουπ!, το άνοιγα.
Για να μην μακρηγορούμε παιδιά! Μπορώ να κάθομαι ώρες να αναλύω πόσο μου άρεσε. Απλά διαβάστε το και θα με θυμηθείτε. Α, και πείτε μου ποια ιστορία σας άρεσε πιο πολύ! Θέλω να μάθω αν έχουμε κοινά γούστα!
