Όσοι πιστεύουν ότι η κινηματογραφική ιστορία χωρίζεται στην προ και μετά Γκοντάρ εποχή έχουν τελικά δίκιο. Ξαναβλέποντας σήμερα την πρώτη και εμβληματικότερη ταινία του, διαπιστώνει κανείς πόσα χρωστά στον παιχνιδιάρικο και βαθιά υπαρξιακό αυτό ύμνο στην απόλυτη ελευθερία ολόκληρο το μοντέρνο σινεμά. Τα πάντα ξεκίνησαν από τη σεναριακή ιδέα μιας σελίδας που έδωσε ο Φρανσουά Τριφό στον τότε φίλο του και στην οποία περιγράφονταν πως ένας κλέφτης αυτοκινήτων σκοτώνει κατά λάθος έναν αστυνομικό και καταφεύγει στο Παρίσι, όπου έχει μια εφήμερη ερωτική σχέση με μια Αμερικανίδα.
Αφήνοντας πίσω του τη μυθιστορηματική, κλασική αφήγηση που «καταδυνάστευε» ως τότε το σελιλόιντ, ο Ζαν – Λικ Γκοντάρ μεταμορφώνει το απλό αυτό στόρι στην ταινία – σύμβολο της νουβέλ βαγκ, σε ένα ρομαντικό και αναρχικό κινηματογραφικό ποίημα, το τολμηρότερο (κι ίσως το μελωδικότερο) του 20ού αιώνα. Μετά το «Με Κομμένη την Ανάσα», από τα ρακόρ (τη σύνδεση) των πλάνων ως τη χρήση της ηχητικής μπάντας, τους φωτισμούς και τη διηγηματική λογική (τόσο σε επίπεδο πλοκής όσο και ανάλυσης χαρακτήρων), τίποτα δεν θα είναι το ίδιο πια για τις ιστορίες που θα μας αφηγηθεί η μεγάλη οθόνη. Ιστορίες στις οποίες το ίδιο το σινεμά κατέχει μια εξέχουσα δραματική σχέση, τόσο ως σινεφίλ αναφορά (ο Μπελμοντό μπροστά στη φωτογραφία του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ) όσο και ως παιχνίδι με τους κώδικες και τα είδη του (το νουάρ, η αστυνομική ταινία, το ερωτικό μελόδραμα).
Μπορεί πριν από τον Γκοντάρ οι Τζίγκα Βερτόφ και Λουίς Μπουνιουέλ, ανάμεσα σ’ άλλους, να αμφισβήτησαν θαρραλέα επί της οθόνης την παντοδυναμία της αριστοτέλειας αφήγησης, μπορεί στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ο Αλέν Ρενέ και ο Μικελάντζελο Αντονιόνι να ξεκίνησαν να θεμελιώνουν τους νέους, ανατρεπτικούς κινηματογραφικούς κανόνες, ήταν όμως ο σκηνοθέτης τού «Με Κομμένη την Ανάσα» εκείνος που απελευθέρωσε οριστικά το σινεμά από τα δεσμά της λογοτεχνίας και του θεάτρου, καταξιώνοντάς το αποκλειστικά ως την τέχνη της κινούμενης εικόνας.
Πηγή athinorama.gr.
