Πορεύεται με την φιλοσοφία “Να είσαι καλύτερος απ’ το χτες, χειρότερος απ’ το αύριο.’’ Όταν απλά περπατά, εγκλωβίζεται. Η ελευθερία του, είναι συνυφασμένη με τα άκρα, στην κυριολεξία. Το να στέκεται στην άκρη, στην κορυφή ενός κτιρίου, τον γεμίζει αδρεναλίνη. Έχει, με διαφορά, τις καλύτερες φωτογραφίες στα social του, διότι μπορεί να σταθεί όπως θέλει και όπου θέλει. Οι παγκόσμιοι τίτλοι του, ξεκαθαρίζουν την θέση του στο παγκόσμιο στερέωμα. Έχει δει την Σαντορίνη, κυριολεκτικά ανάποδα. Ο λόγος για τον μοναδικό Δημήτρη Κυρσανίδη.
-Πώς βίωσες τη μετάβαση από την πρώτη μέρα που απλά θα έβγαινες στο πάρκο για προπόνηση μέχρι το παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Σαντορίνη; Θυμάσαι κάτι που σε σημάδεψε πολύ έντονα ή σε γέμισε με κίνητρο (κάποιος τραυματισμός ή κάποια αποτυχία), μια στιγμή που σε έκανε να γυρίσεις τον διακόπτη και να μετατραπείς σε αυτό που είσαι σήμερα;
Κάποια τρελή μετάβαση για να είμαι ειλικρινής δεν υπήρχε, καθώς ακόμα και τώρα η στήριξη της πολιτείας είναι από ελάχιστη έως μηδαμινή. Μετάβαση υπήρχε στην αντιμετώπιση του κόσμου όμως. Στην αρχή μάς έβλεπαν και μας κατέκριναν πολλοί θα έλεγα, μας την έλεγαν γι’ αυτό που κάναμε (φυσικά υπήρχαν και άτομα που μας συγχαίρανε, αλλά ήταν μειοψηφία). Μετά το Red Bull Art Of Motion στη Σαντορίνη όμως, άλλαξε η συμπεριφορά απέναντί μας και κυρίως απέναντι σε μένα που το κέρδισα. Κίνητρο είχα από τη μέρα που ξεκίνησα το παρκούρ/freerunning. Από την αρχή έβαζα στόχους και κάθε μέρα είχα εξέλιξη. Αυτό νομίζω ήταν το κλειδί για την επιτυχία μου -μαζί με τη βοήθεια του Θεού φυσικά!
-Πώς προέκυψε η αρχική συνάντηση που ζήτησε να κάνει μαζί σου η Red Bull; Πώς βίωσες μια τόσο επαγγελματική κατάσταση που προέκυψε ξαφνικά;
Προέκυψε αφού έκανα το «κλικ» στη Σαντορίνη το 2013, όταν με την αξία μου πέρασα στον τελικό και έγινα ο πρώτος και μόνος Έλληνας που έχει καταφέρει να φτάσει στον 2ο γύρο του τελικού. Νομίζω πως κάπου έκαναν μια έρευνα για το ποιος είμαι και τι κάνω, είδαν φαντάζομαι ότι έπινα και Red Bull ούτως ή άλλως και με προσέγγισαν. Ήταν ένα χαλαρό meeting σε μια καφετέρια απ’ όσο θυμάμαι.
-Έγινε ομαλά η μετάβαση από την ελληνική πραγματικότητα, σ’ έναν παγκόσμιο οργανισμό που εκπροσωπείς;
Μπορώ να πω πως ήταν λίγο απότομο όλο αυτό. Στο Red Bull Art Of Motion Σαντορίνη 2014 πήγα χωρίς υψηλές προσδοκίες και κατέληξα με το τρόπαιο του μεγαλύτερου Freerunning διαγωνισμού του πλανήτη στο χέρι μου. Ακολούθησαν αμέτρητες συνεντεύξεις -τηλεοπτικές, ραδιοφωνικές, γραπτές- άρθρα σε εφημερίδες, εξώφυλλα, λίγο πολύ όλα αυτά από τη μία στιγμή στην άλλη.
-Ένιωσες ν’ αλλάζεις ως άνθρωπος; Σε βοήθησε κάποιος να διαχειριστείς τις ακραίες αλλαγές που προέκυψαν στη ζωή σου;
Ναι, το ένιωσα. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, η αντιμετώπιση του κόσμου ήταν διαφορετική πριν και αφότου έγινα πρωταθλητής. Λίγοι στηρίζουν από το ξεκίνημα, οι περισσότεροι δυστυχώς στην αρχή είτε κοροϊδεύουν αυτό που κάνεις, είτε κρίνουν γιατί δεν ξέρουν, είτε μιλάνε άσχημα. Θα μιλήσω για μια περίπτωση που μου συνέβη: έκανα προπόνηση λοιπόν στο πάρκο όπως κάθε μέρα, και παιδιά από το σχολείο μου που περνούσαν από εκεί μου φώναζαν «Άσε ρε τις τούμπες και πάμε να πιούμε κανένα καφέ», «Σαν μαϊμού κάνεις» και άλλα τέτοια σχόλια. Τα ίδια άτομα μετά τη νίκη μου στη Σαντορίνη είπαν «Μπράβο αδερφέ, πάντα πίστευα σε σένα! Απ’ την αρχή το ήξερα και το έλεγα εγώ». Εγώ γελούσα με όλο αυτό, ήταν αστείο. Και σε αλλάζει σ’ ένα βαθμό σχετικά με το πώς βλέπεις τους άλλους μετά, ή ακόμα όταν περπατούσα στο δρόμο -κυρίως τις πρώτες μέρες- ένιωθα τα βλέμματα πάνω μου. Αυτό σου ανεβάζει την υπερηφάνεια -κάτι που είναι κακό- και δόξα τω Θεώ οι γονείς μου με κράτησαν χαμηλά και είμαι αυτός που είμαι σήμερα.
-Μπορείς να μας δώσεις μια εικόνα του αθλήματος σου μέσα απ’ τα δικά σου μάτια; Όχι τόσο τεχνικά, όσο τι σημαίνει για σένα το freerunning, τα συναισθήματα που σε κάνει να νιώθεις, με ποιο τρόπο θεωρείς ότι σε έχει βοηθήσει να εξελιχθείς ως άνθρωπος και χαρακτήρας;
Το freerunning είναι τέχνη. Είναι ίσως το μόνο άθλημα που υπάρχει και που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή που μπορεί να εκμεταλλευτεί οποιοδήποτε αντικείμενο σε οποιοδήποτε περιβάλλον και κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο. Είτε μου φέρεις μία λάμπα, ένα παγκάκι, ένα δέντρο, έναν δρόμο μπορώ να κάνω freerunning χρησιμοποιώντας τα. Αυτό είναι τέχνη. Για μένα είναι τρόπος ζωής, άθλημα και τέχνη. Κάτι που σε βοηθάει να «ανοίξεις» τους ορίζοντές σου και να δεις παραπέρα, σε εξελίσσει.
-Είσαι επαγγελματίας αθλητής freerunning, άθλημα το οποίο στην Ελλάδα δεν είναι τόσο διαδεδομένο. Σε δυσκόλεψε επιπλέον το γεγονός ότι στη χώρα σου δεν υπάρχει επαρκής ενημέρωση για την κουλτούρα του freerunning και οι άνθρωποι δεν είναι επαρκώς εξοικειωμένοι μ’ αυτό;
Η αλήθεια είναι ότι χάρη στο Red Bull Art Of Motion, χάρη στα βίντεο που κάνουμε, τα social media και διάφορα events που έχω δημιουργήσει έχει γίνει πολύ πιο γνωστό το άθλημα, ο κόσμος γνωρίζει κατά βάση τι κάνουμε και είμαι χαρούμενος γι’ αυτό. Δυστυχώς δεν μας έχει αγκαλιάσει η πολιτεία ακόμη και είμαστε μόνοι μας. Έχω βοηθηθεί τον τελευταίο χρόνο από την ΕΓΟ -την Ελληνική Γυμναστική Ομοσπονδία- από τη στιγμή που το παρκούρ έγινε ολυμπιακό άθλημα, έχω στήριξη και ευχαριστώ πολύ όλους όσους συνέβαλαν σ αυτό!
-Αποτελείς πρότυπο για μια μεγάλη μερίδα νέων στη χώρα σου και όχι μόνο, για διάφορους λόγους, αλλά και για το ότι κατάφερες να κάνεις το πάθος σου επάγγελμα και να κερδίζεις μέσα από αυτό τα προς το ζην. Πόσο σημαντικό θεωρείς ότι είναι στη δική σου ψυχοσύνθεση το γεγονός ότι ξυπνάς καθημερινά και κάνεις αυτό που αγαπάς;
Είναι φοβερό αυτό που μου έχει δώσει ο Θεός! Αρχικά θέτω τους δικούς μου κανόνες, δεν έχω κάποιον να μου λέει τι να κάνω, αυτό ανάλογα πώς το χειρίζεται κανείς μπορεί να είναι θετικό, μπορεί όμως για κάποιους να είναι αρνητικό. Κατά κύριο λόγο νιώθω ικανοποίηση γιατί είχα έναν στόχο από την αρχή, έκανα τα πάντα για να τον καταφέρω, δεν περίμενα με σταυρωμένα τα χέρια, σηκώθηκα, πάλεψα και δόξα τω Θεώ τα κατάφερα. Πολλοί θεωρούν ότι ο 1 στους 1.000 καταφέρνει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Όμως απ’ αυτό που έχω ζήσει και έχω δει τουλάχιστον εγώ, οι περισσότεροι κάνουν μία προσπάθεια και στις πρώτες δυσκολίες τα παρατάνε, οπότε αυτό το όνειρο δε γίνεται ποτέ πραγματικότητα. Μην τα παρατάτε! Κάντε αυτό που θέλετε! Η ζωή δεν είναι εύκολη, στα δύσκολα φαινόμαστε!
-Σε μια εποχή που οι άνθρωποι προτιμούν να συμβιβαστούν με κάτι που τους προσφέρει τα βασικά αλλά δεν τους καλύπτει συναισθηματικά και φοβούνται το ρίσκο, θα έλεγες κάτι ως συμβουλή σε όλους τους ασυμβίβαστους νέους εκεί έξω που διατηρούν τα όνειρά τους ζωντανά, παρά το γεγονός ότι έρχονται κόντρα με την νόρμα της κοινωνίας που ζούμε;
Καλή ερώτηση! Θέλω να πω σε όλους όσους ζουν τη ζωή τους με το «πρέπει», πως στη ζωή λένε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Και όμως, υπάρχει κάτι που είναι. Και αυτό είναι ότι κάποια στιγμή όλοι μας θα φύγουμε από αυτό τον κόσμο, και τα «πρέπει» που βάζουμε σ’ αυτή -όπως και τα χρήματα- δεν θα έχουν αξία ούτε σημασία! Μπορείς ανά πάσα στιγμή να κυνηγήσεις τα όνειρά σου, σίγουρα όμως όταν μεγαλώνεις η κατάσταση γίνεται πιο δύσκολη λόγω υποχρεώσεων. Σε όλους εσάς που θέλετε να πραγματοποιήσετε τα όνειρά σας, τρέξτε το, κάντε το πράξη, κυνηγήστε τα και μην ακούτε τα «πρέπει» των άλλων! Αν χρειαστεί να κάνετε κάποια δουλειά για να επιβιώσετε, κάντε τη, αλλά στόχος να είναι αυτό που πραγματικά θέλετε να πετύχετε!
-Έχεις αποδομήσει τη συνταγή της επιτυχημένης εξέλιξης ενός ανθρώπου; Δηλαδή θεωρείς πως υπάρχει μια σειρά καταστάσεων που πρέπει να συμβούν, έτσι ώστε να πλησιάσεις τα όνειρά σου;
Δεν το έχω σκεφτεί έτσι για να πω την αλήθεια. Ας ξεκινήσουμε με το ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Το θέμα είναι να κάνουμε κι εμείς το δικό μας κομμάτι και να μη τα περιμένουμε όλα έτοιμα, να αρπάζουμε τις ευκαιρίες που μας έρχονται. Εμένα προσωπικά μού ήρθαν διάφορες καταστάσεις και άτομα μπροστά μου, που στη συνέχεια κατέληξαν σε συνεργασίες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην καριέρα μου. Αν ήμουν ντροπαλός για παράδειγμα ή δεν είχα τα μάτια μου ανοιχτά, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχα την ίδια πορεία. Είναι νορμάλ νομίζετε ένα παιδί απ’ την Ηλιούπολη Θεσσαλονίκης, χωρίς γυμναστήρια, υποδομές, προπονητές, διατροφή ή γυμναστική να κερδίσει το παγκόσμιο επανειλημμένες φορές εναντίον Ρώσων, Αμερικανών -και αθλητών τέλος πάντων με αμέτρητες βοήθειες όπως αυτοί που ανέφερα; Στο δικό μου άθλημα θεωρείται σχεδόν αδύνατο αυτό, σίγουρα έτρεξα και προπονήθηκα και έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό, αλλά αυτά τα πράγματα δεν γίνονται έτσι. Ο Θεός έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία μου.
-Υπάρχει μήπως τρόπος, ώστε βήμα-βήμα να δημιουργείς νέα όνειρα; Και κατ΄επέκταση να τα ορίζεις ως στόχους;
Τα όνειρα είναι λίγο πιο πολύπλοκα θα έλεγα, καθώς δεν γίνονται όλα πραγματικότητα. Το όνειρο για μένα θα πρέπει να είναι κάτι πραγματικά δύσκολο έως ακατόρθωτο -και θα σας πω γιατί: για αρχή, αν αντικαθιστούσαμε τη λέξη “όνειρα” με τη λέξη “στόχοι” θα έλεγα πως είναι δεδομένο να βάζει κανείς καινούριους στόχους μόλις εκπληρώνει τους προηγούμενους. Εγώ για παράδειγμα είχα ως αρχικό στόχο να κάνω περισσότερες παρκούρ κινήσεις από τον φίλο μου που κάναμε μαζί. Αυτός θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι δεν είχε στόχους, οπότε μετά από κάποιους μήνες ήταν επόμενο να προχωρήσω περισσότερο, ήμουν και πεισματάρης οπότε ένας ακόμα λόγος. Στη συνέχεια ήθελα να κάνω το καλύτερο sideflip (πλάγια τούμπα) στην Ελλάδα, μετά να γίνω ο καλύτερος στη χώρα, κ.λπ. Για να μην τα πολυλογώ, οι 2 μεγαλύτεροι στόχοι-όνειρα που είχα ήταν να κερδίσω το Red Bull Art Of Motion και να γίνω αθλητής της Red Bull. Οπότε σύντομη απάντηση στο πώς μπορείς να δημιουργείς νέα όνειρα-στόχους είναι αρχικά να κάνεις όσο γίνεται μεγαλύτερα όνειρα (ακόμα και όνειρα που φαίνονται άπιαστα) και οι στόχοι σου ας είναι λίγο πιο νορμάλ, να μπορείς να δεις τον εαυτό σου να τους εκπληρώνει. Να είσαι σταθερός στις επιλογές σου! Είχα φίλους που σήμερα έλεγαν “θέλω” και την άλλη μέρα δεν ήθελαν -προφανώς δεν πέτυχαν σ’ αυτό. Εμένα για να είμαι ειλικρινής η Red Bull και το Red Bull Art Of Motion μου φαινόντουσαν ακατόρθωτα, οπότε μόλις τα εκπλήρωσα και τα δύο, σε 2 μέρες “ξέμεινα” από στόχους-όνειρα, αφού πάντα αυτά σκεφτόμουν και την άλλη στιγμή τα είχα. Ένιωθα χαμένος για κάποιο διάστημα. Μη πέσετε σ’ αυτή την παγίδα.
-Μιλάμε για ένα άθλημα αρκετά επίπονο, που απαιτεί πλήρη συγκέντρωση και σημασία στην λεπτομέρεια, γεγονός που σε συνδυασμό με τα πολλά ταξίδια που πραγματοποιείς μπορεί να φθείρει ακόμη και τους πιο ατσάλινους χαρακτήρες. Με ποιον τρόπο καταφέρνεις να κρατάς τον εαυτό σου κάθε μέρα στην ψυχολογική κυρίως αλλά και σωματική κατάσταση που θέλεις, ώστε να μπορεί όχι μόνο να αντέξει την σκληρή καθημερινή προπόνηση, αλλά παράλληλα να διατηρεί και το κίνητρο για βελτίωση;
Αυτό θα έλεγα ισχύει για τα περισσότερα αθλήματα, το παρκούρ/freerunning ξεχωρίζει για άλλους λόγους. Αρχικά σχετικά με την ψυχολογία μου και τη σκέψη μου, ξεκινάω και τελειώνω πάντα τη μέρα μου με προσευχή -και όταν δεν νιώθω καλά επισκέπτομαι τον πνευματικό μου. Αυτό επίσης που κάνω πράξη είναι να ζω τη ζωή μου. Δεν ζω για να δουλεύω, ασχολούμαι με διάφορες δραστηριότητες, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, skate, βόλτες με τα πόδια, βόλτες με τ’ αμάξι. Το να μη ξεχνάμε να ζούμε είναι βασικό. Όσο για τη σωματική κατάσταση, πρόσφατα ξεκίνησα να προσέχω τη διατροφή μου περισσότερο, κάνω γυμναστική κάθε μέρα, και πιο ποιοτική παρά ποσοτική προπόνηση. Είμαι αυτή τη στιγμή και τόσα χρόνια ο μόνος αθλητής που εκπροσωπεί την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο, είναι από μόνο του ένα φοβερό κίνητρο για να συνεχίσω.
-Το να είσαι πρωταθλητής τελικά απαιτεί και να θυσιάσεις προσωπικό χρόνο για φίλους, οικογένεια και ψυχαγωγία, ή θεωρείς πως υπάρχει η χρυσή τομή που συνδυάζει όλα τα παραπάνω;
Όλα συνδυάζονται, και πιστεύω πως αν δεν έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου, ένα φίλο να μιλήσεις, να μοιραστείς πράγματα κ.λπ. θα τρελαθείς αργά ή γρήγορα. Σίγουρα ο χρόνος που έχεις δεν είναι ο ίδιος, αλλά δεν είναι μηδαμινός.
-Υπάρχει κάποιο τελετουργικό που ακολουθείς πριν από κάθε προπόνηση ή αγώνα; Κάποιο γούρι ή κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής που θ’ ακούσεις ή κάτι παρόμοιο;
Όχι, μόνο τον σταυρό μου κάνω και ξεκινάω.
-Υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες απαιτήσεις που έχει η Red bull από εσένα; Υπάρχει κάτι που σε αγχώνει σε όλο αυτό;
Σε μία δουλειά υπάρχουν απαιτήσεις, η κάθε εταιρεία που συνεργάζεται ο οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει κάποιες απαιτήσεις. Όπως κάποιος θα πάει στο γραφείο του να δουλέψει και η απαίτηση που έχει το αφεντικό του είναι να απαντήσει ας πούμε στο τηλέφωνο, ή ένας οδηγός λεωφορείου πρέπει να κάνει μία συγκεκριμένη διαδρομή, έτσι και εδώ, η δουλειά μου είναι να είμαι αθλητής (αυτό συνεπάγεται πολλά και διάφορα και είναι μία άλλη συζήτηση). Η διαφορά βέβαια είναι ότι οι «απαιτήσεις» που υπάρχουν στη περίπτωσή μου είναι πράγματα που ούτως ή άλλως κάνω ως επαγγελματίας αθλητής, δεν μιλάμε για πράγματα που δε με ευχαριστούν. Είμαστε μαζί σ αυτό.
-Όπως και σε κάθε άθλημα, έτσι και στο δικό σου ο χρόνος δυστυχώς είναι ανίκητος και μας προλαβαίνει όλους. Έχεις σκεφτεί ποιο είναι το επόμενο βήμα στη ζωή σου και με τι θα ήθελες να ασχοληθείς μετά το πέρας της καριέρας σου ως επαγγελματίας freerunner;
Έχω ένα μεγάλο όνειρο, να έχω το δικό μου γυμναστήριο που θα φέρει πολλά αθλήματα και τέχνες μαζί σε ένα μέρος. Με τρομάζει λίγο για Ελλάδα αυτό αλλά αυτό θα ήθελα. Θα ήθελα να ασχοληθώ με την τηλεόραση σε κάτι εκπαιδευτικό, σε κάτι που δεν μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο -περί ονείρων, στόχων κ.λπ. Τώρα γενικά δεν αγχώνομαι, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι έρχεται αύριο. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Μπορεί να υπάρχουν μικρές πιθανότητες για κάποια πράγματα, αν το προσπαθήσεις ίσως το πετύχεις ίσως και όχι, αν δεν το προσπαθήσεις όμως τότε σίγουρα δε θα το πετύχεις.
-Σκοπός της κουβέντας μας είναι το να μπορέσουμε να αποδομήσουμε την επιτυχία ενός ανθρώπου -στον τομέα του εννοείται- ώστε να μπορέσουμε να εμπνεύσουμε οποιονδήποτε θεωρεί πως η επιτυχία δεν προκύπτει από τις ανθρώπινες δυνάμεις. Θα ήθελες να μας εξηγήσεις πώς ένας άνθρωπος κορυφαίος στον τομέα του σε παγκόσμιο επίπεδο, συνεχίζει να βλέπει τη ζωή του ύστερα απ’ όλο αυτό που βίωσε ο πλανήτης (καραντίνα κ.λπ.);
Αρχικά -όπως ανέφερα και πιο πάνω- θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο από τον Θεό που έχω φτάσει ως εδώ. Όμως αν δεν σηκωθείς από την καρέκλα σου, δεν τρέξεις γι’ αυτό που θέλεις να κάνεις και να πετύχεις είναι αυτονόητο πως δε θα πετύχεις. Σηκωθείτε και κυνηγήστε τους στόχους και τα όνειρά σας. Έβγαλα ένα δικό μου quote πρόσφατα μετά από συζητήσεις με διάφορους ανθρώπους και μετά από αυτά που βλέπω από τη ζωή γενικότερα: Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή που «πρέπει» να τα κάνεις, αυτό είναι φυσιολογικό, όμως μην αφήσεις αυτά τα «πρέπει» να είναι περισσότερα από τα δικά σου «θέλω». Στη ζωή ένα πράγμα είναι δεδομένο, και αυτό είναι ότι κάποια στιγμή θα φύγουμε από αυτή. Ένα από αυτά που άλλαξαν μέσα μου σχετικά με το πώς βλέπω τη ζωή είναι το ότι εκτίμησα πολύ περισσότερο αυτά που μου στερήθηκαν λόγω της καραντίνας -τους φίλους, την κοπέλα μου, το έξω, τη καθημερινότητά μου. Δεν έχει σημασία λοιπόν αν είσαι κορυφαίος στον τομέα σου ή αν είσαι τελευταίος. Σίγουρα στερήθηκα και αγώνες και events, αυτά όμως είναι δευτερεύοντα. Υγεία να έχουμε, αγάπη και ανθρώπους που μπορούμε να στηριχθούμε.
-Έχουμε κάτι να περιμένουμε, να δούμε άμεσα από εσένα; Ή έχουν “παγώσει” όλα και βρίσκεσαι σε αναμονή;
Έχουν “παγώσει” οι αγώνες, υπάρχουν πλέον μόνο online αγώνες στους οποίους και θα πάρω μέρος. Μέχρι τότε είμαι πλήρως εστιασμένος στη γυμναστική και την προπόνησή μου και δίνω μεγάλη βάση στα social media: δημιουργώ αθλητικό περιεχόμενο, σχετικό με το άθλημά μου, κάποια ποστ είναι πιο fun, μέσα από τα stories μου προσπαθώ όσο πιο πολύ μπορώ να ξυπνήσω τον κόσμο, να βγει και να γυμναστεί, αυτά πάνω κάτω. Τέλος, έρχεται ένα video project από Παναμά που γύρισα τον Φεβρουάριο, ετοιμαστείτε!
-Δημήτρη η κουβέντα μαζί σου είναι πραγματικά μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή για εμάς, γιατί είναι σαν να μιλάμε με τον Μέσι του freerunning. Μεγάλη μας τιμή και ελπίζουμε να ένιωσες μαζί μας ότι μπορέσαμε να δώσουμε έμπνευση και κίνητρα σε όποιον μας διάβασε. Να έχεις άπειρη υγεία και να σου πηγαίνουν όλα όπως τα θέλεις.
Ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σας και τη φιλοξενία!
Για να γνωρίσετε περισσότερα για τον Δημήτρη μπορείτε να επισκεφθείτε το επίσημο site.
Ευχαριστούμε πολύ για την δημοσιογραφική επιμέλεια τον Βάσκο Ηλία.
Ακολούθησε το mensdaily.gr σε facebook & instagram
