Οι πρώτες μου σκέψεις. Πως έκανα έκανα το χόμπι μου επάγγελμα…
Είναι η πρώτη φορά που μου δίνεται μια ευκαιρία να εκφράσω τις απόψεις, τους προβληματισμούς, τις εμπειρίες μου, να σχολιάσω πράγματα και καταστάσεις που βιώνουμε καθημερινά, όσοι δουλεύουμε στο χώρο της εστίασης, χώρος που στην Ελλάδα έχει συζητηθεί όσο λίγοι, πόσο μάλλον το τελευταίο διάστημα.
Είναι μια δουλειά με πολλές ευθύνες. Στην αρχή προφανώς, δεν μπορείς να τις καταλάβεις και να τις διαχειριστείς, αλλά ταυτοχρόνως δεν σε νοιάζει κιόλας. Παράλληλα έχει όμως έχει και πολλά οφέλη, τα οποία κατά κύριο λόγο δεν έχουν να κάνουν με τις οικονομικές απολαβές.
Μπορεί να ακουστεί αιρετικό αλλά οι περισσότεροι, μπαίνοντας σε έναν χώρο, καμαρώνουν για τον ‘’φίλο-γνωστό’’ bartender που θα χαιρετήσουν και θα τους χαιρετίσει ακόμα και αν του διαφεύγει το όνομά του. Είναι μια δουλειά στην οποία θεωρητικά δεν δυσκολεύεσαι να μπεις και να αυτοπροσδιοριστείς bartender, και μέσα σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα μπορεί να σου αποφέρει χρήματα, αναγνωρισιμότητα και αμέτρητες κοινωνικές επαφές.
Για να συμβεί κάτι τέτοιο αντίστοιχα σε μια ‘’συμβατική’’ ας πούμε δουλειά, θα χρειαστείς χρόνια έντονης προσπάθειας και πάλι ίσως το αποτέλεσμα να μην είναι τόσο ικανοποιητικό. Οπότε γιατί όχι; Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που η ελληνική οικονομία κινείται σε αρνητικούς ρυθμούς, η συγκεκριμένη εργασία, είτε σαν βασική απασχόληση, είτε σαν περιστασιακό οικονομικό συμπλήρωμα, μονοπωλεί το ενδιαφέρον των νέων ανθρώπων.
Μας αρέσει ή όχι είναι άλλη μία δουλειά γεμάτη ευθύνες και απαιτήσεις. Ζούμε και δουλεύουμε σε μια χώρα η οποία ενδείκνυται σε πολύ μεγάλο βαθμό για την δημιουργία χώρων εστίασης. Είτε από άποψη μορφολογίας, είτε από κλιματικής άποψης, η Ελλάδα διαθέτει πολλά ατού για να μπορεί να παρέχει σε ετήσια χρονική διάρκεια, όλων των ειδών τις υπηρεσίες που καλύπτονται κάτω από την ομπρέλα του ευρύτερου όρου της εστίασης.
Θα μπορούσα να σας μιλάω για ώρες για το επάγγελμα του bartender στην Ελλάδα. Για να μην πλατειάσω όμως θα σας προτείνω να δοκιμάσετε κάτι. Η συνταγή που σας προτείνω είναι ένα κλασσικό long drink και ο λόγος που ξεκινάω με αυτή είναι απλός. Τον τελευταίο καιρό έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου.
Scotch and soda:
Προσωπικά θεωρώ πως δεν υπάρχει ιδανική αναλογία αλκοόλ και σόδας στην συγκεκριμένη συνταγή, διότι είναι τελείως υποκειμενικό το πως ακριβώς θέλει να απολαύσει ο καθένας το ποτό του .
Σας προτείνω, 45ml scotch whiskey 80-90ml σόδα, κατά προτίμηση σε γυάλινη ή αλουμινένια συσκευασία την οποία έχουμε πρώτα αποθηκεύσει στο ψυγείο, ώστε να σερβιριστεί κρύο.
Σερβίρουμε σε ποτήρι τύπου highball γεμάτο με πάγο και γαρνίρουμε προαιρετικά με μια φλούδα λεμονιού. Για ιδανική αίσθηση του ανθρακικού στο στόμα, όταν προσθέτουμε τη σόδα στο ποτήρι αποφεύγουμε να στοχεύσουμε τον πάγο για να μην εκτονώσουμε το ανθρακικό.
Θα κλείσω τις σκέψεις μου με τα λόγια ενός συναδέλφου μου, για να ιντριγκάρω λίγο τη σκέψη σας..
‘’πραγματικά, καμία άλλη δουλειά στον κόσμο δεν μπορεί να σε ανταμείψει με περισσότερα λεφτά και ευτυχία ταυτόχρονα. Δεν είναι καν πραγματική δουλειά, αλλά περισσότερο μια μόνιμη κατάσταση ευτυχίας, για την οποία τα λεξικά ακόμη δεν έχουν βρει την κατάλληλη λέξη. Πολλοί χαρούμενοι άνθρωποι σου δίνουν πολλά λεφτά. Εκτός από τα φιλοδωρήματα, μπορείς να μεθύσεις με τα καλύτερα ποτά και ταυτόχρονα(ιδανικά) να ακούς φοβερή μουσική. Καλή τύχη, σε ζηλεύουμε όλοι…..’’
